Αλλαγή παιδιάτρου στο 2ο μήνα
Θεωρήσαμε ότι μεταξύ μας και του πρώτου παιδιάτρου που εξέτασε το μωρό δεν υπήρχε η κατάλληλη χημεία, δεν επικοινωνούσαμε όπως θα επιθυμούσαμε ως γονείς. Δεν μας άρεσε το ότι δεν μας «άκουγε». Και στο θέμα του θηλασμού, παρά το ότι μας είπε ότι τον θεωρεί το «καλύτερο για το βρέφος», συνέχισε το τροπάρι, «ωστόσο, αν δεν φτάνει το γάλα, δώστε του συμπλήρωμα από το μπουκάλι». Έδειχνε να ενδιαφέρεται μόνο για το αποτέλεσμα (βάρος) και όχι τον τρόπο με τον οποίο αυτό αποκτήθηκε.
Εμείς αντιτάξαμε όσα έχουμε διαβάσει και διαπιστώσει ότι ταιριάζουν στο παιδί μας. Το βάρος και τα μαγουλάκια της ήταν η καλύτερη απόδειξη ότι το γάλα της Μαρίας ήταν υπεραρκετό.
Σύντομα η κουβέντα είχε φτάσει στα πρόθυρα εκτροχιασμού και δεν μας άφησε και πολλά περιθώρια μελλοντικής επίσκεψης. Ήταν σαν να μας έλεγε ότι αφού δεν θα με υπακούσετε, αναλαμβάνετε την ευθύνη εσείς.
Χθες η μικρή Κατερίνα συμπλήρωσε τους δυο μήνες και έπρεπε να κάνει το πρώτο της εμβόλιο. Αποφασίσαμε να επισκεφτούμε έναν διαφορετικό παιδίατρο από εκείνον που την είχε εξετάσει τις δυο προηγούμενες φορές αφήνοντας κατά μέρος τις περγαμηνές και το «βαρύ» όνομα που έχει στην πόλη δίνοντας βάρος στο ένστικτό μας.
Έτσι, χθες αντιμετωπίσαμε έναν πιο προσγειωμένο γιατρό, περισσότερο χαμογελαστό και ανθρώπινο. Κατά την επίσκεψή μας ο γιατρός:
α) Ενθουσιάστηκε από το γεγονός ότι το μωρό θηλάζει αποκλειστικά
και χαρήκαμε όταν μέσα σε ένα μήνα έχει αυξήσει το βάρος της κατά 1 κιλό
β) Δεν έκανε λόγο για βρεφικό γάλα και χαρήκαμε
γ) Έθεσε θέμα ωραρίου στο θηλασμό και σκεφτήκαμε ότι ίσως η μικρή να ακολουθεί ήδη ένα προσωπικό της πρόγραμμα.
δ) Δεν θεώρησε σωστό να βρίσκεται η μικρή συχνά στο στήθος για παρηγοριά αφού θα μάθει στη ζεστασιά του σώματος της μητέρας και είπαμε ότι αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό
ε) Μας πρότεινε την πιπίλα για παρηγοριά και του είπαμε ότι δεν θεωρούμε την πιπίλα ως καλή παρηγοριά αφού μπορεί να χρησιμοποιήσει τη μπουνίτσα της. Μας απάντησε ότι έχει δει ανθρώπους στα 30 τους να βάζουν το δάχτυλο στο στόμα, κανέναν όμως με πιπίλα. Στο σημείο αυτό παρατήρησα μια ενόχληση από την αμφισβήτηση των όσων έλεγε και σκέφτηκα να αποφορτίσω το κλίμα λέγοντας ότι όσα λέμε απλά δουλεύουν με τη μικρή και ότι τα έχουμε διαβάσει.
Τότε η συμπεριφορά του άλλαξε. Και μας έδωσε τη δυνατότητα να ακολουθήσουμε ό,τι εμείς κρίνουμε σωστό. Δεν υπήρξε δογματικός, χωρίς να φεύγει από τις θέσεις του.
Επίσης διαπιστώσαμε ότι:
α) ελάχιστοι παιδίατροι είναι συμβεβλημένοι με το Δημόσιο και ότι η ταρίφα της επίσκεψης κυμαίνεται από 40 μέχρι 50 € στο ιατρείο και από 50 μέχρι 60 € στο σπίτι. Σε κάθε επίσκεψη πήραμε απόδειξη χωρίς να το ζητήσουμε και
β) υπάρχει μια υφέρπουσα κόντρα μεταξύ παιδιάτρων και όσων υποστηρίζουν έμπρακτα το θηλασμό, την αγκαλιά, τον ύπνο στο κρεβάτι των γονιών. Γενικά οι παιδίατροι φαίνεται να είναι μπολιασμένοι με την άποψη «το παιδί στο κρεβάτι του, άστε το να κλάψει δεν παθαίνει, δα, και τίποτα, μην το μαθαίνετε στην αγκαλιά».
Σεβαστήκαμε τις απόψεις του και εκείνος τις δικές μας στη μία ώρα που κράτησε η συνάντησή μας.
Κατά τη διάρκεια του εμβολιασμού στο μηρό, είδα για πρώτη φορά το αίμα της μικρής να τρέχει και, ομολογώ, ήταν κάτι που δεν θα ξεχάσω.
Φύγαμε από το γιατρό ήσυχοι ότι όλα πάνε καλά. Ακολούθησε ένα σχετικά δύσκολο βράδυ, αφού η μικρή Κατερίνα βγήκε εκτός προγράμματος ύπνου και καταφέραμε να την κοιμήσουμε στις 1.40…
Αν κάποιος ή κάποιοι γνωρίζουν έναν ή μια ανοικτόμυαλο –η παιδίατρο ο οποίος /η οποία να συνδυάζει την επιστημονική κατάρτιση με την διάθεση να «ακούει» τους γονείς στη Θεσσαλονίκη, ας μας στείλει ένα μήνυμα στο info@goutas.gr.
Εμείς αντιτάξαμε όσα έχουμε διαβάσει και διαπιστώσει ότι ταιριάζουν στο παιδί μας. Το βάρος και τα μαγουλάκια της ήταν η καλύτερη απόδειξη ότι το γάλα της Μαρίας ήταν υπεραρκετό.
Σύντομα η κουβέντα είχε φτάσει στα πρόθυρα εκτροχιασμού και δεν μας άφησε και πολλά περιθώρια μελλοντικής επίσκεψης. Ήταν σαν να μας έλεγε ότι αφού δεν θα με υπακούσετε, αναλαμβάνετε την ευθύνη εσείς.
Χθες η μικρή Κατερίνα συμπλήρωσε τους δυο μήνες και έπρεπε να κάνει το πρώτο της εμβόλιο. Αποφασίσαμε να επισκεφτούμε έναν διαφορετικό παιδίατρο από εκείνον που την είχε εξετάσει τις δυο προηγούμενες φορές αφήνοντας κατά μέρος τις περγαμηνές και το «βαρύ» όνομα που έχει στην πόλη δίνοντας βάρος στο ένστικτό μας.
Έτσι, χθες αντιμετωπίσαμε έναν πιο προσγειωμένο γιατρό, περισσότερο χαμογελαστό και ανθρώπινο. Κατά την επίσκεψή μας ο γιατρός:
α) Ενθουσιάστηκε από το γεγονός ότι το μωρό θηλάζει αποκλειστικά
και χαρήκαμε όταν μέσα σε ένα μήνα έχει αυξήσει το βάρος της κατά 1 κιλό
β) Δεν έκανε λόγο για βρεφικό γάλα και χαρήκαμε
γ) Έθεσε θέμα ωραρίου στο θηλασμό και σκεφτήκαμε ότι ίσως η μικρή να ακολουθεί ήδη ένα προσωπικό της πρόγραμμα.
δ) Δεν θεώρησε σωστό να βρίσκεται η μικρή συχνά στο στήθος για παρηγοριά αφού θα μάθει στη ζεστασιά του σώματος της μητέρας και είπαμε ότι αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό
ε) Μας πρότεινε την πιπίλα για παρηγοριά και του είπαμε ότι δεν θεωρούμε την πιπίλα ως καλή παρηγοριά αφού μπορεί να χρησιμοποιήσει τη μπουνίτσα της. Μας απάντησε ότι έχει δει ανθρώπους στα 30 τους να βάζουν το δάχτυλο στο στόμα, κανέναν όμως με πιπίλα. Στο σημείο αυτό παρατήρησα μια ενόχληση από την αμφισβήτηση των όσων έλεγε και σκέφτηκα να αποφορτίσω το κλίμα λέγοντας ότι όσα λέμε απλά δουλεύουν με τη μικρή και ότι τα έχουμε διαβάσει.
Τότε η συμπεριφορά του άλλαξε. Και μας έδωσε τη δυνατότητα να ακολουθήσουμε ό,τι εμείς κρίνουμε σωστό. Δεν υπήρξε δογματικός, χωρίς να φεύγει από τις θέσεις του.
Επίσης διαπιστώσαμε ότι:
α) ελάχιστοι παιδίατροι είναι συμβεβλημένοι με το Δημόσιο και ότι η ταρίφα της επίσκεψης κυμαίνεται από 40 μέχρι 50 € στο ιατρείο και από 50 μέχρι 60 € στο σπίτι. Σε κάθε επίσκεψη πήραμε απόδειξη χωρίς να το ζητήσουμε και
β) υπάρχει μια υφέρπουσα κόντρα μεταξύ παιδιάτρων και όσων υποστηρίζουν έμπρακτα το θηλασμό, την αγκαλιά, τον ύπνο στο κρεβάτι των γονιών. Γενικά οι παιδίατροι φαίνεται να είναι μπολιασμένοι με την άποψη «το παιδί στο κρεβάτι του, άστε το να κλάψει δεν παθαίνει, δα, και τίποτα, μην το μαθαίνετε στην αγκαλιά».
Σεβαστήκαμε τις απόψεις του και εκείνος τις δικές μας στη μία ώρα που κράτησε η συνάντησή μας.
Κατά τη διάρκεια του εμβολιασμού στο μηρό, είδα για πρώτη φορά το αίμα της μικρής να τρέχει και, ομολογώ, ήταν κάτι που δεν θα ξεχάσω.
Φύγαμε από το γιατρό ήσυχοι ότι όλα πάνε καλά. Ακολούθησε ένα σχετικά δύσκολο βράδυ, αφού η μικρή Κατερίνα βγήκε εκτός προγράμματος ύπνου και καταφέραμε να την κοιμήσουμε στις 1.40…
Αν κάποιος ή κάποιοι γνωρίζουν έναν ή μια ανοικτόμυαλο –η παιδίατρο ο οποίος /η οποία να συνδυάζει την επιστημονική κατάρτιση με την διάθεση να «ακούει» τους γονείς στη Θεσσαλονίκη, ας μας στείλει ένα μήνυμα στο info@goutas.gr.
3 Comments:
At Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 05, 2005 2:58:00 μ.μ.,
Ttallou said…
Καμιά φορά όποιος διαβάζει πολύ σκοντάφτει :)
Είμαι απολύτως άπειρη στο θέμα, αλλά θαρρώ πως πρέπει απλώς να συζητάτε με το γιατρό ρωτώντας τον επί όσων διαβάζετε, προσέχοντας μην το θίξετε κάνοντας υποδείξεις.
Προέρχομαι από σόι γιατρών και, έχοντας τη νοσηλευτική σαν απωθημένο, ρωτάω τη νοσοκόμα μαμά για ο,τιδήποτε ιατρικού ενδιαφέροντος ακούσω. Συχνά τσατίζεται για το υπερβολικό ενδιαφέρον μου ("Πού το άκουσες πάλι αυτό;"), αλλά πάντα απαντάει στις απορίες μου.
Φλυαρώ για να πω απλά ότι τα βιβλία δεν αντικαθιστούν την ιατρική εμπειρία. Απλά μας φέρνουν πιο κοντά της.
Τα φιλιά μου στη μικρή :)
At Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 05, 2005 5:57:00 μ.μ.,
θοδωρής said…
Ποτέ δεν επιχειρήσαμε να υποδείξουμε σε κάποιον γιατρό τη δουλειά του. Θα ήταν άκρως αλλαζονικό και κουτό εκ μέρους μας.
Όμως το να ενημερώνεσαι σχετικά με ό,τι αφορά την υγεία, είτε τη δημόσια, είτε τη δική σου, είτε του παιδιού σου, είναι υποχρέωσή σου. Διαπιστώνουμε κάποια στεγανά στον ιατρικό κόσμο τα οποία δεν είναι αδιαπέραστα.
Με την κουβέντα μπορείς να δείξεις ότι δεν θα "φας" ό,τι σερβίρεται στο συρμό, ότι θα το ψάξεις.
Κι αυτό νομίζω ότι είναι επιθυμητό.
At Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 07, 2005 2:17:00 μ.μ.,
vasvoe said…
Εγώ πάλι νομίζω ότι δεν θέλει και πολλή σκέψη: το μωρό που όταν κλαίει εισακούγεται (δλδ έρχεται κάποιος να το παρηγορήσει) θα μεγαλώσει με αίσθημα αγάπης και ασφάλειας...αυτά τα αυστηρο-πειθαρχικά τα βρίσκω ...επίσης για το πιπίλισμα δεν βλέπω λόγο ν'ανησυχείτε... εφ'όσον το παιδί μεγαλώσει με την συναισθηματική υποστήριξη που χρειάζεται για να αναπτύξει υγιή προσωπικότητα δεν θα έχει ανάγκη καμιά παρηγοριά τέτοιου είδους.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home