"Aν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα"

Είναι μέρες τώρα που παραμένω αδρανής απέναντι στα πλήκτρα. Σχολάω από τις βάρδιες σαν ένας άλλος θερμαστής του Καβαδία και έπειτα από ένα σύντομο ξέπλυμα με νερό και σαπούνι Μασαλίας, βγαίνω στην πρύμνη. Το κεφάλι καπνίζει δαχτυλίδια.

Γλυκά σκίζω το δέρμα, ίσα ίσα βλέπω το αίμα να τρέχει στο απαίδευτο σε τραχύτητες σώμα μου. Φυλάω την σιωπή σε όσα με περιτριγυρίζουν, δίνω συχώρεση σε όσους τσαλαπατούν τα όνειρα που κάναμε παιδιά. Για έναν κόσμο δίκαιο, για ένα ολόγιομο φεγγάρι πάνω από τα κεφάλια των παιδιών μας.

Κι από εκεί ψηλά, από την κουπαστή, τα διακρίνω όλα στον ορίζοντα. Απλωμένα ρούχα μπαντιέρες σε τηλέ-κατάρτια και οι ναύτες μαστουρωμένοι σε μυστικά που σιχαινόμαστε να μαθαίνουμε, που ηδονιζόμαστε να γευόμαστε. Στα φινιστρίνια τα κεφάλια ακουμπάνε βαριά από τον κάματο της μέρας στις παλάμες. Βρόμικες από τη μουτζούρα της μέρας και της νύχτας.

Και τα δαχτυλίδια ανεβαίνουν στον ούτως ή άλλως βρώμικο αέρα. Και το παιδί μέσα να κοιμάται. Ήσυχο, ατάραχο, αθώο. Σκύβω πάνω από το καλάθι του. Αφουγκράζομαι την ανάσα. Είμαι εδώ, για σένα και πονάω από τη δύναμη της σκέψης. Είμαι εδώ, θέλω να το ξέρεις. Εσύ κοιμήσου, να μεγαλώσεις. Εσύ να γλιτώσεις, εσύ να μάθεις, να αγωνιστείς, να χαρείς, να αγαπήσεις και να αγαπηθείς.

Φυλάω το κεφάλι, εικόνισμα που ξέβρασε η θάλασσα πριν 4 μήνες στη ζωής μας. «Γιατί αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα». Τα λόγια του Παύλου Σιδηρόπουλου.

Πρώτος πυρετός, το πρώτο μικρό crash test

Έγραψα και στο αδελφό blog για τις ιώσεις. Από την προηγούμενη βδομάδα ταλαιπωρούμαι με μια από δαύτες. Όλοι συμβουλεύανε να μείνω μακρυά από τη μικρή μας. Κοιμήθηκα δυο βράδια σε διαφορετικό δωμάτιο από την κρεβατοκάμαρα στην οποία κοιμάται ακόμη η μικρή μας.

Μετά σκέφτηκα ότι αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί. Ούτως ή άλλως την άγγιζα και την έπαιρνα αγκαλίτσα. Ύστερα η δική μου κατάσταση βελτιωνόταν.



Την Παρασκευή η Μαρία έβαλε για πρώτη φορά θερμόμετρο στη μασχαλίτσα της την ώρα που τη θήλαζε. Έχει πυρετούλη, 37.5, μου είπε και μας ακούστηκε κάπως. Θαρρείς σκίστηκε κάτι από το μέσα μας.

Πήγα στο καθιστικό και κάθησα. Ηρέμησε μεγάλε, σκέφτηκα. Κάποτε θα συνέβαινε και αυτό. Πήγα στις δυο τους και τις χάιδεψα. Δεν είναι τίποτα, θα περάσει. Για καλό και για κακό μάθαμε τα εφημερεύοντα νοσοκομεία, ετοιμάσαμε τα βιβλιάριά της.



Το βράδυ ο πυρετός ανέβηκε στους 38 βαθμούς. Το πρωί η Μαρία μίλησε με τη γιατρό. Συνέστησε σιρόπι DEPON, αν ανέβει πάνω από 37.5. Της δώσαμε δυο φορές με τη σήριγγα. Κι αυτή η ανώδυνη εικόνα μάς στεναχώρησε.

Όσο είχε πυρετούλη δεν έχασε το κέφι της. Συνέχισε να χαμογελά και να παίζει. Η Μαρία μου εκμυστηρεύτηκε ότι ήταν διατεθειμένη να ξενυχτίσει έχοντάς την στο στήθος, αν αυτό έκανε καλό στη μικρή. Μετά, σκέφτηκε ότι ίσως αυτό δεν ήταν απαραίτητο. Κι ότι κάπως έτσι μπορείς να ξεπεράσεις κάποια όρια προστατευτικότητας σε περιπτώσεις κάποιας σοβαρής ασθένειας.

Τι σκέψεις... Άλλοτε όλα αυτά έμοιαζαν εντελώς ακατανόητα, άγνωστα. Ποτέ δεν φανταζόμουν πόσο αγωνιούσαν οι γονείς μας όταν αρρωσταίναμε, όταν κτυπούσαμε. Τώρα...

Την Κυριακή το πρωί η μικρή ήταν χωρίς πυρετό. Και συνέχισε να είναι ΟΚ και τη Δευτέρα. Περάσαμε όλοι μας το πρώτο, μικρό έστω crash test, με επιτυχία.