Σχολιάστηκε αρνητικά το
post περί δυσκοιλιότητας και ο τρόπος με τον οποίο ξεπεράσαμε αυτό το πρόβλημα. Θεωρώ πολύ πιθανό κάποιος να μην έχει αντιμετωπίσει προσωπικά το πρόβλημα κι ακόμη πιο πιθανό να μην έχει ιδέα για τον πόνο και το συνακόλουθο κλάμα που προκαλεί σε ένα βρέφος. Ειδικά αν δεν είναι γονιός.
Το να επιλύσεις με φυσικό τρόπο το πρόβλημα της δυσκοιλιότητας του βρέφους με το να προσθέσεις κολοκύθι στη διατροφή του είναι σημαντικό για το βρέφος και τους γονείς. Μια επιτυχία! Και εξίσου σημαντικό ίσως για άλλους γονείς που ίσως δεν ήξεραν τι να κάνουν σε παρόμοια περίπτωση και διαβάζοντάς το παραδειγματίζονται.
Σε όσους αναζητούν πρόζα, λογοτεχνικούς ακροβατισμούς και βερμπαλισμούς σε ένα blog το οποίο γράφεται για την ανατροφή ενός μωρού, τότε μάλλον δεν ξέρουν γιατί διαβάζουν όσα διαβάζουν. Το να επιλύσεις με φυσικό τρόπο
τη δυσκοιλιότητα στο μυαλό κάποιων ενηλίκων αποδεικνύεται άλυτο, μάλλον, πρόβλημα. Και σίγουρα δεν θα βρεις τη λύση εδώ.
Με αφορμή τα παραπάνω και τα σχόλια που πυροδότησε το
e-lawyer σχετικά με το baby-blog παραθέτω τα παρακάτω:
Τόσο πριν όσο και κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της Μαρίας ανατρέχαμε σε προσωπικές ιστοσελίδες και οργανωμένα forums γονιών για να ενημερωθούμε. Μάθαμε πολλά: από ονόματα γιατρών που έπρεπε να αποφύγουμε, μέχρι ασκήσεις προ του τοκετού. Πολλά νεογέννητα δυσκολεύονται να κοιμηθούν και οι μητέρες τους κατέγραφαν τις εμπειρίες τους για να κοιμήσουν τα καμάρια τους: από νανούρισμα με τον απορροφητήρα, μέχρι κλασική μουσική. Αλλά και τεχνάσματα για να πεισθεί ο σύζυγος να αλλάξει μια πάνα, για να αποτρέψει την πεθερά από το να ανακατεύεται στα πόδια του ζευγαριού.
Ακόμη ποιο καρότσι να διαλέξουμε, ποια ρουχαλάκια είναι καταλληλότερα. Μικρά κι "ασήμαντα" για πολλούς έμπειρους πλέον γονείς ίσως και σίγουρα για όσους δεν είναι γονείς και δεν έχουν μπει στη σχετική διαδικασία.
Όμως για εμάς ήταν
σημαντικά. Πολύ σημαντικά. Ξέραμε ότι ο αγώνας θα ήταν
συναρπαστικός αλλά και συνάμα δύσκολος. Με το
χιούμορ των περισσότερων γυναικών όλα φαίνονταν να μπορούμε να τα ξεπεράσουμε. Σταδιακά η Μαρία ανέπτυξε ένα "δίκτυο" γνωριμιών μέσω μηνυμάτων από γυναίκες-μητέρες σε γυναίκα-υποψήφια μητέρα που αποδείχθηκε πολλές φορές στήριγμα, αν μη τι άλλο, στις δύσκολες στιγμές.
Το baby-blog γεννήθηκε μαζί με την κόρη μας. Η λαχτάρα και ο αγώνας για να την αποκτήσουμε με οδήγησε στο να εκφράσω και δημόσια όσα πρωτόγνωρα συναισθήματα, ερωτηματικά και ευθύνες με πλημμύριζαν. Πέρα από αυτά όμως ήθελα να
μεταδώσω όσα βιώναμε ως πρωτάρηδες γονείς. Να στήσω ένα τόπο με κείμενα τα οποία θα μπορούσαν να διαβάζουν άλλοι υποψήφιοι και μη υποψήφιοι γονείς ώστε να μάθουν τι μπορεί να συναντήσουν. Πως ίσως να τα αντιμετωπίσουν με βάση τη δική μας εμπειρία. Και ανάποδα. Να μας βοηθήσουν.
Ίσως γιατί ένα από τα γοητευτικότερα που προκύπτουν από την προσωπική μας σχέση μέσω Internet είναι η
ανθρώπινη ζεστασιά που έχουμε λάβει και, ίσως, δώσει ως Θοδωρής και Μαρία.
Κι όντως έτσι το βιώσαμε 8 μήνες τώρα. Με το μέγιστο ευεργέτημα τη γνωριμία μας με τη
Lili και την ανθρώπινη ζεστασιά που μας περιέλαβε με τις συμβουλές της τόσο για το θηλασμό όσο και για την ανατροφή του παιδιού μας. Αν για ένα λόγο δεν μετανιώνω για αυτό το baby-blog αυτός είναι για την γνωριμία μας με την Lili. Υπόσχομαι να δώσω περισσότερα σε επόμενο post.
Όμως κι άλλες γυναίκες έγραψαν σχετικά με τα οφέλη του θηλασμού. Έστελναν μηνύματα υποστήριξης σε έναν αγώνα που φαίνεται να κερδίζει διαρκώς έδαφος στην Ελλάδα παρά την μόνο φαινομενικά προώθησή του από τους περισσότερους παιδιάτρους. Ακόμη πιο εντυπωσιακό ήταν όσα μηνύματα έλαβα από άντρες που δήλωναν γοητευμένοι από την εμπειρία του να βλέπουν τη γυναίκα τους να θηλάζει το παιδί τους. Ο κόσμος μας μπορεί να γίνει καλύτερος σκεφτόμουν όταν διάβαζα τα μηνύματα αυτά.
Όχι ότι δεν υπήρχαν αμφιβολίες στο μυαλό μου σχετικά με το κατά πόσο η δημοσίευση φωτογραφιών παραβίαζε, όχι τόσο κάποιο νόμο, όσο την σφαίρα του ιδιωτικού αυτού του παιδιού. Κατά πόσο το εξέθετα στην κοινή θέα χωρίς ίσως λόγο. Κατά πόσο άφηνα την εικόνα του σε μάτια και μυαλά άρρωστα. Δεν είναι λίγες οι φορές που πέρασε από το μυαλό μου να σβήσω τα πάντα.
Όμως όσα συναισθηματικά εισπράτταμε οφελούσαν και το ίδιο το παιδί. Κι ύστερα κακόβουλοι άνθρωποι υπήρχαν, θεωρητικά, παντού. Από το φωτογραφείο που δίνω τα καρούλια και τα CD με τις φωτογραφίες της μικρής μπορούν πάντα να πάρουν αντίγραφα και να τα επεξεργαστούν. Από τις κάμερες που καταγράφουν την είσοδό μας στο τάδε πολυκατάστημα μέχρι τον οδηγό του σχολικού που αύριο μεθαύριο θα μεταφέρει το παιδί μας στο σταθμό.
Τότε όμως ακουγόμουν στον ευατό μου να παραλογίζομαι, να φοβάμαι τις σκιά μου και τις σκιές των συνανθρώπων μου. Κάπως έτσι κάθε φορά αποφάσιζα να διώξω αυτές τις σκέψεις και να συνεχίσω να γράφω όταν θεωρούσα ότι αυτό θα πρόσφερε έστω και το παραμικρό σε κάποιους.
Στην ίδια σκέψη οδηγούμαι και σήμερα...
Ετικέτες baby-blog