Καθαριστική καλέντουλα από τη Weleda

Η Weleda είναι μια εταιρεία "φυσικής ιατρικής και προσωπικής φροντίδας" η οποία ιδρύθηκε το 1921 στην Ελβετία από διακεκριμένους γιατρούς και φαρμακοποιούς. Η εταιρεία "θεωρείται πρωτοπόρος στις βιοδυναμικές καλλιέργειες που είναι μια πάρα πολύ καλά ρυθμιζόμενη, χωρίς χημικά, γεωργική, οργανική μέθοδος. Με την καλλιέργεια φυτών, το θέρο τους τον πλέον κατάλληλο χρόνο και την τοποθέτησή τους σε στιβάδες, η Weleda πιστεύει ότι μπορεί να διατηρήσει τις θεραπευτικές ιδιότητες του φυτού."

Πρώτη φορά μάθαμε για τα προϊόντα της Weleda από τη lili.

Στα χέρια μας έφτασε πριν 4 μήνες το σαπούνι καλέντουλας της εταιρείας. Το χρησιμοποιούμε για το μπάνιο του μωρού, ειδικά όταν λερώνεται. Αποδείχθηκε απόλυτα συμβατό με το δέρμα της και έχει ένα καταπληκτικό άρωμα.

Αντιγράφω από το ενημεωτικό φυλλάδιο της Weleda: "Η καλέντουλα (κοινώς: "αδράχτι της γριάς") είναι ένα ζωηρόχρωμο πράσινο φυτό με όμορφα πορτοκαλί άνθη. Κάποτε το βρίσκαμε μόνο γύρω από την Μεσόγειο, αλλά τώρα απαντάται σε κήπους σε όλο τον κόσμο. Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της καλέντουλας είναι ότι τα λουλούδια της ακολουθούν τον ήλιο ολόκληρη την ημέρα.

Το εκχύλισμά της μπαίνει σε κρέμες και λάδια για το δέρμα. Έχει καταπραϋντικό και καθαριστικό αποτέλεσμα στην επιδερμίδα. Έτσι αυτό το φυτό παίζει σημαντικό ρόλο στα προϊόντα της Weleda για μωρά".

Μπορείς να βρεις τα προϊόντα της Weleda σε φαρμακεία. Υπάρχει μεγάλη ποικιλία προϊόντων, τόσο για ενήλικες, όσο και βρέφη και παιδιά.

Υπό κατασκευή το www.weledahellas.gr. Στην αναμονή...

Τα νέα του blog-ο-μωρού

Συναντάω φίλους, λαμβάνω μερικά emails και ρωτάνε γιατί α) γιατί έβγαλα τις φωτογραφίες της μικρής και β) σταμάτησα την ανανέωση του baby-blog. Οι φωτογραφίες κατέβηκαν όταν μαζί με τη Μαρία διαβάσαμε τα comments και αισθανθήκαμε ότι είχε γίνει πολύ κακό για το τίποτα. Δεν θέλαμε να τραβήξουμε το σχοινί, ούτε να καταπιεστούμε. Το παλαίψαμε μερικές ημέρες και νύχτες, αλλά εμείς τόσο γερά στομάχια δεν έχουμε.

Θέλεις λίγο η ιστορία του μικρού ιταλού Τομάζο, θέλεις αυτή η φρίκη που ακούμε και βλεπουμε καθημερινά γύρω μας και στα χαζοκούτια, είπαμε βρε μπας και έχει κανέναν λολό εκεί έξω και συμβεί τίποτα; Και έτσι κατεβάσαμε τις φωτογραφίες.

Σχεδόν 10 μηνών τώρα και από το Φεβροάυριο έχω να γράψω κάτι στα σοβαρά. Η αλήθεια είναι ότι σπάστηκα από την όλη φάση με τις φωτογραφίες και δεν μου έκανε κέφι. Η ανανέωση σταμάτησε γιατί προτίμησα να διαθέσω τον όποιον ελεύθερο χρόνο μου με το ίδιο το παιδί το οποίο εδώ και μήνες επικοινωνεί μαζί μας με έναν μοναδικό και πρωτόγνωρο για μας τρόπο που σιγά μην κάτσω τώρα να γράφω και να μην το χορταίνω με παιχνίδι και αγκαλιές.

Πλέον η μικρή σηκώνεται και στέκεται στα δυο της πόδια, όταν τη ρωτάς που βρίσκεται ένα αντικείμενο, κοιτάζει προς τη σωστή κατεύθυνση, όταν ακούει την εξώπορτα στρέφει το κεφάλι περιμένοντας να δει όποιον εισέρχεται. Μας έχει κάνει λίγο τη ζωή πατίνι με το φαγητό της. Ενώ δείχνει να έχει όρεξη και ξεκινά να τρώει ορεξάτα, μετά από λίγο όλα καταλήγουν εκτός στόματος. Δεν είναι ότι δεν έχει μάθει να μασάει ή και να κατπίνει. Απλά παίζει και φτύνει το φαγητό.

Μερικές φορές η κατάσταση είναι απελπιστική και χρειάζονται γερά νεύρα για να μην τα βροντήξεις χάμω. Έχουμε μηχανευτεί ό,τι περνάει από το μυαλό του ανθρώπου: κουκλοθέατρο μπροστά της, πάνω στο αλογάκι, τραγούδια, βόλτες. Μέχρι και μέσα στη μπανιέρα της έφαγε μια φορά. Ξέρω, χριεάζεται υπομονή. Είναι και τα δόντια τα οποία βγαίνουν την ταλαιπωρούν αρκετά και βγάζει πολλά σάλια.

Προς νεόυς γονείς: μην απελπίζεστε. Οπλιστείτε με χιούμορ, υπομονή και όλα θα πάνε καλά.

Υιοθεσία: αλλαγή νοοτροπίας

Διαβάζω, ακούω και βλέπω αυτές τις ημέρες σχετικά με την υιοθεσία. Στα πόδια μου το 10μηνο παιδί μας σκίζει τα ένθετα των εφημερίδων, κτυπάει μεταξύ τους τα παιχνίδια του, δείχνει με τα χέρια του τον επόμενο "στόχο" του...

Όταν βρέθηκα σε παρέα στην οποία ζευγάρι δεν μπορούσε να αποκτήσει το δικό του παιδί, φίλος πρότεινε την υιοθεσία. Η γυναίκα ήταν πρόθυμη, ο άνδρας είχε κάποιους αρχικούς ενδοιασμούς. Ήθελε να εξαντλήσουν όλα τα δικά τους περιθώρια και μετά να στραφούν προς τα εκεί. Ζήτημα εγωισμού; Κουλτούρας; Ψυχολογίας, πίεσης από το οικογενειακό και κοινωνικό του περιβάλλον; Δεν ξέρω.

Γνωρίζω περιπτώσεις που το τόλμησαν. Άλλα ζευγάρια που μετανοιώνουν γιατί δεν υιοθέτησαν όταν μπορούσαν ακόμη. Πολλοί τα παρατάνε λόγω της ατέλειωτης γραφειοκρατίας ή γιατί κάποιοι άλλοι τα καταφέρνουν καλύτερα και με περισσότερα χρήματα.

Στη Δανία ζευγάρια υιοθετούν παιδάκια από το Πεκίνο. Η κυβέρνηση της χώρας έχει απλοποιήσει τη διαδικασία δίνοντας διέξοδο σε ζευγάρια να κρατήσουν αγκαλιά ένα παιδί που την χρειάζεται.

Πέρα από το νομικό λαβύρινθο που περιγράφεται σε γραπτά, νομίζω ότι πρέπει να κερδηθεί μια ακόμη, σημαντικότερη μάχη. Αυτή της νοοτροπίας. Οι Έλληνες πρέπει να εξοικειωθούμε, όχι τόσο με τη διαδικασία της υιοθεσίας, όσο με την ανθρωπιά πίσω και πάνω από αυτή. Κι αυτό νομίζω ότι το παραβλέπουμε.

Γράφω και ξαναγράφω σχετικά με τον ρόλο του σχολείου. Εκεί, μέσα σε αυτό το εργαστήρι ψυχών μπορούμε να τολμήσουμε το άλμα προς μια κοινωνία περισσότερο ανθρώπινη, περισσότερο ζεστή.

Σαν αυτή με την οποία θα αγκαλιάζαμε ένα μονάχο στον κόσμο παιδί. Από όποια μάνα και από όποιο πατέρα κι αν έχει έρθει...