Υιοθεσία: αλλαγή νοοτροπίας

Διαβάζω, ακούω και βλέπω αυτές τις ημέρες σχετικά με την υιοθεσία. Στα πόδια μου το 10μηνο παιδί μας σκίζει τα ένθετα των εφημερίδων, κτυπάει μεταξύ τους τα παιχνίδια του, δείχνει με τα χέρια του τον επόμενο "στόχο" του...

Όταν βρέθηκα σε παρέα στην οποία ζευγάρι δεν μπορούσε να αποκτήσει το δικό του παιδί, φίλος πρότεινε την υιοθεσία. Η γυναίκα ήταν πρόθυμη, ο άνδρας είχε κάποιους αρχικούς ενδοιασμούς. Ήθελε να εξαντλήσουν όλα τα δικά τους περιθώρια και μετά να στραφούν προς τα εκεί. Ζήτημα εγωισμού; Κουλτούρας; Ψυχολογίας, πίεσης από το οικογενειακό και κοινωνικό του περιβάλλον; Δεν ξέρω.

Γνωρίζω περιπτώσεις που το τόλμησαν. Άλλα ζευγάρια που μετανοιώνουν γιατί δεν υιοθέτησαν όταν μπορούσαν ακόμη. Πολλοί τα παρατάνε λόγω της ατέλειωτης γραφειοκρατίας ή γιατί κάποιοι άλλοι τα καταφέρνουν καλύτερα και με περισσότερα χρήματα.

Στη Δανία ζευγάρια υιοθετούν παιδάκια από το Πεκίνο. Η κυβέρνηση της χώρας έχει απλοποιήσει τη διαδικασία δίνοντας διέξοδο σε ζευγάρια να κρατήσουν αγκαλιά ένα παιδί που την χρειάζεται.

Πέρα από το νομικό λαβύρινθο που περιγράφεται σε γραπτά, νομίζω ότι πρέπει να κερδηθεί μια ακόμη, σημαντικότερη μάχη. Αυτή της νοοτροπίας. Οι Έλληνες πρέπει να εξοικειωθούμε, όχι τόσο με τη διαδικασία της υιοθεσίας, όσο με την ανθρωπιά πίσω και πάνω από αυτή. Κι αυτό νομίζω ότι το παραβλέπουμε.

Γράφω και ξαναγράφω σχετικά με τον ρόλο του σχολείου. Εκεί, μέσα σε αυτό το εργαστήρι ψυχών μπορούμε να τολμήσουμε το άλμα προς μια κοινωνία περισσότερο ανθρώπινη, περισσότερο ζεστή.

Σαν αυτή με την οποία θα αγκαλιάζαμε ένα μονάχο στον κόσμο παιδί. Από όποια μάνα και από όποιο πατέρα κι αν έχει έρθει...