Τα νέα του blog-ο-μωρού

Συναντάω φίλους, λαμβάνω μερικά emails και ρωτάνε γιατί α) γιατί έβγαλα τις φωτογραφίες της μικρής και β) σταμάτησα την ανανέωση του baby-blog. Οι φωτογραφίες κατέβηκαν όταν μαζί με τη Μαρία διαβάσαμε τα comments και αισθανθήκαμε ότι είχε γίνει πολύ κακό για το τίποτα. Δεν θέλαμε να τραβήξουμε το σχοινί, ούτε να καταπιεστούμε. Το παλαίψαμε μερικές ημέρες και νύχτες, αλλά εμείς τόσο γερά στομάχια δεν έχουμε.

Θέλεις λίγο η ιστορία του μικρού ιταλού Τομάζο, θέλεις αυτή η φρίκη που ακούμε και βλεπουμε καθημερινά γύρω μας και στα χαζοκούτια, είπαμε βρε μπας και έχει κανέναν λολό εκεί έξω και συμβεί τίποτα; Και έτσι κατεβάσαμε τις φωτογραφίες.

Σχεδόν 10 μηνών τώρα και από το Φεβροάυριο έχω να γράψω κάτι στα σοβαρά. Η αλήθεια είναι ότι σπάστηκα από την όλη φάση με τις φωτογραφίες και δεν μου έκανε κέφι. Η ανανέωση σταμάτησε γιατί προτίμησα να διαθέσω τον όποιον ελεύθερο χρόνο μου με το ίδιο το παιδί το οποίο εδώ και μήνες επικοινωνεί μαζί μας με έναν μοναδικό και πρωτόγνωρο για μας τρόπο που σιγά μην κάτσω τώρα να γράφω και να μην το χορταίνω με παιχνίδι και αγκαλιές.

Πλέον η μικρή σηκώνεται και στέκεται στα δυο της πόδια, όταν τη ρωτάς που βρίσκεται ένα αντικείμενο, κοιτάζει προς τη σωστή κατεύθυνση, όταν ακούει την εξώπορτα στρέφει το κεφάλι περιμένοντας να δει όποιον εισέρχεται. Μας έχει κάνει λίγο τη ζωή πατίνι με το φαγητό της. Ενώ δείχνει να έχει όρεξη και ξεκινά να τρώει ορεξάτα, μετά από λίγο όλα καταλήγουν εκτός στόματος. Δεν είναι ότι δεν έχει μάθει να μασάει ή και να κατπίνει. Απλά παίζει και φτύνει το φαγητό.

Μερικές φορές η κατάσταση είναι απελπιστική και χρειάζονται γερά νεύρα για να μην τα βροντήξεις χάμω. Έχουμε μηχανευτεί ό,τι περνάει από το μυαλό του ανθρώπου: κουκλοθέατρο μπροστά της, πάνω στο αλογάκι, τραγούδια, βόλτες. Μέχρι και μέσα στη μπανιέρα της έφαγε μια φορά. Ξέρω, χριεάζεται υπομονή. Είναι και τα δόντια τα οποία βγαίνουν την ταλαιπωρούν αρκετά και βγάζει πολλά σάλια.

Προς νεόυς γονείς: μην απελπίζεστε. Οπλιστείτε με χιούμορ, υπομονή και όλα θα πάνε καλά.