Η.Π.Α.: Μέγα σκάνδαλο με εταιρίες γάλακτος για βρέφη

Το άρθρο καταπέλτης είναι της Katie Allison Granju και βρίσκεται online στο site του παιδιάτρου Jay Gordon. Περιγράφει την έκπληξη του προέδρου της Παιδιατρικής Ακαδημίας των Η.Π.Α. όταν βρέθηκε αντιμέτωπος με τις πιέσεις που ασκούσαν οι εταιρίες παραγωγής παιδικού γάλακτος σε σκόνη για την υπονόμευση της επίσημης διαφημιστικής εκστρατείας υπέρ του θηλασμού.

Σημασία έχει ότι για πρώτη φορά σε καμπάνια υπέρ του θηλασμού δεν προβάλλονταν τα θετικά μιας μητρικής "επιλογής", αλλά οι κίνδυνου που θα προέκυπταν αν η μητέρα δεν θήλαζε αποκλειστικά για τουλάχιστον 6 μήνες.

Παράδειγμα η πρόταση: "Μωρά τα οποία δεν θηλάζουν αποκλειστικά για τουλάχιστον 6 μήνες έχουν μεγαλύτερη πιθανότητα να αναπτύξουν άσθμα, αλλεργίες και καρκίνο". Σε προηγούμενες εκστρατείες το ίδιο μήνυμα θα περνούσε ως: "Μωρά τα οποία θηλάζουν έχουν μικρότερες πιθανότητες να αναπτύξουν άσθμα, αλλεργίες και καρκίνο".

The Milky Way of Doing Business, by Katie Allison Granju

Γονική επιμέλεια γένους αρσενικού

Πρόκειται για τον τίτλο άρθρου στα "ΝΕΑ" της Σίλας Αλεξίου. Η αρθρογράφος βγάζει στην επιφάνεια της λιμνάζουσας στενοκεφαλιάς μας ένα θέμα που φαίνεται να αγγίζει όλο και περισσότερα ζευγάρια που χωρίζουν. "H μητέρα δεν έχει τον ρόλο που είχε παλαιότερα. Γιατί λοιπόν ένας πατέρας δεν μπορεί εξίσου καλά ή και καλύτερα πολλές φορές να μεγαλώσει τα παιδιά του;", αναρωτιέται διαζευγμένος άνδρας που κατάφερε να κερδίσει δικαστικά την επιμέλεια του παιδιού του.

Ενδιαφέρον έχει η επισήμανση ότι "στην Ελλάδα ο δικαστής, χωρίς την αρωγή ειδικών - παιδοψυχολόγων, κοινωνικών λειτουργών - καλείται να πάρει την πιο κρίσιμη για τη ζωή ενός παιδιού απόφαση. Με δεδομένο ότι η μητέρα είναι κατά τεκμήριο το καταλληλότερο πρόσωπο για να μεγαλώσει το παιδί της, οι περισσότερες δικαστικές αποφάσεις τής εκχωρούν χωρίς ιδιαίτερο προβληματισμό το δικαίωμα."

Εν πλω ο πρώτος τους χορός

Συναντήθηκαν σε ταβέρνα που έτρωγαν οι γονείς τους. Εκείνος 21, εκείνη 14. Σε μήνες μετρημένα, πάντα. Εκείνη του άπλωσε το χέρι κι εκείνος τη φίλησε στο μάγουλο. Και το όνομα αυτού, Γιάννης...

Το πρώτο της φιλί, σκέφτηκα και κάτι έκανε ένα κλικ μέσα μου...



Συναντήθηκαν ξανά πάνω στο πλοίο, όλως τυχαίως. Ήταν και τα όργανα εκεί. Κι είπαν οι γονείς τους να τα βάλουν πλάι πλάι. Κι αυτά ξαναπιάστηκαν χέρι με χέρι κι άρχισαν να κουνιούνται στο ρυθμό της τρομπέτας, της κιθάρας και του ντεφιού.

Το πρώτο "φλερτ", ο πρώτος χορός, ένα δεύτερο και τρίτο φιλί...

Είναι απίστευτο τι βλέπει (και τι τρώει) κανείς πάνω στο καράβι!

Εντάξει, το να είσαι ενήλικος και να πλακώνεσαι στις σοκολάτες, τα παγωτά, να καπνίζεις και να πίνεις, είναι δικό σου καπέλο. Αλλά ως γονιός το να παστώνεις ένα πιτσιρίκι μόλις ενός έτους και κάτι στα παγωτά και στα γαριδάκια, θεωρώ ότι είναι κοντά στην "εγκληματική" παράνοια...

Δεν μπορώ να καταλάβω αυτό το μετακατοχικό σύνδρομό μας με τα παγωτά τα οποία σώνει και καλά πρέπει να καταναλώσει ένα νήπιο. Νομίζω ότι τελικά εξυπηρετεί τις δικές μας "ανάγκες" να αισθανθούμε "καλύτεροι", "πληρέστεροι" γονείς. Δεν εξηγείται αλλιώς.

Όχι ότι ως ενήλικες πάμε πίσω. Για μια απόσταση της μισής ώρας με πλοίο φορτωνόμαστε καφέδες και παγωτά, νερά και σάντουιτς, κρύα και ζεστά ροφήματα τα οποία ούτε καν πορλαβαίνουμα να καταβροχθίσουμε. Σαν να έπεσε πυρηνική βόμβα και εκπληρώνουμε την τελευταία μας επιθυμία.

Θέ μου σχώρα με, αυγουστιάτικα...

Ταΐζοντας θαλασσοπούλια

Μας επιτρέπετε, κόρη, μαμά και μπαμπάς, να σας γυρίσουμε την πλάτη; Έχουμε να ταΐσουμε θαλασσοπούλια, να δείξουμε την αποβάθρα καθώς απομακρύνεται, να αναρωτηθούμε "πώς κάνει το πλοίο;", να περπατήσουμε στο κατάστρωμα...



Ανταποκρίσεις ανάλογα με τα κέφια μας, είτε κατά τη διάρκεια, είτε μετά το ταξίδι...

Φιλιά...