"Πάντα ψηλά σαν κοιτάζεις..." επί 145

Ώρα 5.30 το πρωί και η Κατερίνα μας είχε τα μάτια ανοικτά και ήταν πανέτοιμη για παιχνίδια. Όλες οι προσπάθειες να την πείσουμε ότι είναι ακόμη πρωί και ότι έπρεπε να κοιμηθεί έπεφταν στο κενό. Επιστρατεύτηκε από το δωμάτιό της ο Σκουληκάρας με τα μηχανικά νανουρίσματά του και το πορτοκαλί φως να φωτίζει το πρόσωπό του. Μάταια.

Μετά από 1 ώρα και αφού η Μαρία έπρεπε να ετοιμαστεί για τη δουλειά της, ξαπλώσαμε με την Κατερίνα στο μεγάλο κρεβάτι. Άρχισα να τραγουδώ και να της χαϊδεύω την πλάτη. Ακούμπησα το χέρι της στην παλάμη μου. Τραγουδούσα και κοιταζόμασταν στα μάτια.

"Μπαμπά, μπαμπά... Πάλι..."

Κι εγώ ξανά να τραγουδώ ένα σκοπό που λέγαμε ως πρόσκοποι γύρω από τη φωτιά...

Πάντα ψηλά σαν κοιτάζεις,
μες το σκοτάδι θα βρεις,
ένα μικρό αστεράκι,
για να οδηγηθείς.

Θε να σου δείχνει το δρόμο,
σε νότο και σε βορρά,
κι άμα το δεις μη φοβάσαι,
όλα θα πάνε καλά.

Θάρρος Κατερίνα,
σφίξε την καρδιά,
πάρε ευθύς το δρόμο,
δίχως αφοβιά...

Κι όταν το σκοτάδι,
γύρω σου απλωθεί,
η ζωή μπροστά σου,
θα λάμπει χαρωπή...

Τη στιγμή που έκλεισε τα μάτια της πρόλαβα να ρίξω μια τελευταία ματιά στα μπουκλάκια της. Είχε περάσει μισή ώρα νανουρίσματος... Ο ύπνος τύλιξε κι εμένα και καθώς κοιμόμαστε πλάι πλάι ανέπνεα την ανάσα της.

Καλημέρα...