Attachment Parenting International
Αποστολή του Attachment Parenting International (API) είναι η προώθηση πρακτικών που μπορούμε να ακολουθήσουμε ως γονείς με σκοπό να δημιουργήσουμε ισχυρούς και υγιείς συναισθηματικούς δεσμούς με τα παιδιά μας.
Ετικέτες σύνδεσμοι
posted by θοδωρής @ 2:19 π.μ.
7 Comments:
At Δευτέρα, Ιουλίου 02, 2007 1:05:00 π.μ.,
Ανώνυμος said…
διαβαζω με ενδιαφερον οσα γραφεις ως νεα μανα,και με βρισκοθν απολυτως συμφωνη.ηθελα να σου ζητησω εαν εχεις διευθυνσεις με χρησιμες πληροφοριες για τα μωρα,ομως..στα ελληνικα. μιας που τα αγγλικα δεν ειναι η γλωσσα μου. επισης ηθελα να σου προτεινω,αναμεσα σε ολα τα ωραια που γραφεις νς γραψεις κ κατι για τη βλαβερη ακτινοβολια των κινητων,ιδιαιτερα στα παιδια.ευχαριστω.χρυσα
At Δευτέρα, Ιουλίου 02, 2007 9:41:00 π.μ.,
θοδωρής said…
Χρύσα ευχαριστώ για το σχόλιό σου. Δυστυχώς στην ελληνική γλώσσα θα βρεις κυρίως sites με πολλές πληροφορίες εμπορικού περιεχομένου.
Γενικά, τα περισσότερα sites τα οποία προτείνω από εδώ προσφέρουν μια εναλλακτική τοποθέτηση σχετικά με την ανατροφή των παιδιών και σε σύγκριση με το τι επικρατεί στα μυαλά των περισσότερων ανθρώπων κύρια στην ελληνική κοινωνία, αλλά και σε αρκετές άλλες δυτικές.
Αν εντοπίσω κάτι στα ελληνικά θα το αναφέρω.
At Τετάρτη, Ιουλίου 04, 2007 3:44:00 μ.μ.,
Ανώνυμος said…
καλημέρα
διάβασα διάφορα posts από το αρχείο σου και χάρηκα πολύ που υπάρχει ένας τέτοιος πατέρας blogger. Συμφωνώ με όλα όσα υποστηρίζεις και προσπαθώ κι εγώ όσο μπορώ να τα εφαρμόζω. Ομως κάτι μ' έποιασε τώρα να σου πώ τον πόνο μου: έχω τρία παιδιά, ένα γιο 3,5 χρ. και δύδυμες κόρες 14 μηνών. Ο θηλασμός των δυδύμων ήταν τραγικά δύσκολος γιατί κατ' αρχήν μπήκαν στην μονάδα νεογνών και για 15 μέρες έβγαζα γάλα με το θήλστρο κάθε τρεις ώρες και τους το πήγαινα, και όταν τα πήρα στο σπίτι και τα έβαλα επιτέλους στο στήθος χρειάστηκε να μπω στο νοσοκομείο για μια εγχείρηση, οπότε ξαναγύρισα στο θήλαστρο, ενώ νοσηλευόμουν. Γενικά έκανα μια ηρωική προσπάθεια (γιατί και μόνο ο θηλασμός εις διπλούν αντιλαμβάνεσαι πόσο δύσκολος είναι) και κατάφερα να θηλάσω τα μωρά μου για πέντε μήνες. Στην προσπάθεια αυτή είχα την συμπαράσταση και την βοήθεια του άντρα μου, ενώ χρειάστηκε να αναμετρηθώ με τις ηλίθιες ανιλήψεις του οικογενειακού περιβάλλοντος. Η πίκρα μου είναι ότι λίγο μετά το τέλος του θηλασμού ανακάλυψα πώς ο άντρας μου διατηρούσε εξωσυζυγική σχέση για τρεις μήνες και ένοιωσα (εκτός από πόνο, οργή, θυμό, ανασφάλεια, τρέλλα) πως αν δεν είχα απορροφηθεί τόσο απόλυτα από τον μητρικό μου ρόλο ίσως να μην είχα κινδυνέψει να διαλύσω τη σχέση μου. Τώρα προσπαθούμε να συνέλθουμε από αυτή την ιστορία, αλλά δεν ξέρω αν θα συμβούλευα πια μια μέλλουσα μητέρα να ακολουθήσει το παράδειγμά μου.
Συνέχισε την καλή δουλειά, και μην ξεχνάς να αγαπάς τη γυναίκα σου.
At Πέμπτη, Ιουλίου 12, 2007 6:13:00 μ.μ.,
Ανώνυμος said…
Θοδωρή είναι πραγματικά αξιέπαινη η στάση σου και πολύ χρήσιμα όσα παραθέτεις στο μπλογκ, από αξιόλογες πηγές.
Ο ρόλος των γονέων είναι πολύ απαιτητικός και ειδικά για μια νέα μητέρα τα πράγματα είναι δύσκολα, αν θέλει να κάνει το καλύτερο για το παιδί της. Κι εγώ θηλάζω την 4 μηνών κορούλα μου, έχω απορροφηθεί στα μητρικά μου καθήκοντα και παραμελώ πολλές φορές τον εαυτό μου και τη σχέση με το σύντροφο μου, αφού δεν υπάρχει πολύς χρόνος για άλλες δραστηριότητες, τουλάχιστον τώρα στην αρχή. Ελπίζω με τον καιρό αυτό να αλλάξει και να μην έχει άσχημες συνέπειες στις υπόλοιπες πτυχές της ζωής μας. Το ότι γίναμε γονείς μας συναρπάζει, αλλά έχει κατά κάποιο τρόπο παραμερίσει τις υπόλοιπες ιδιότητες μας. Ίσως άλλοι πιο "έμπειροι" γονείς, να μπορούν να συμβουλέυσουν με ποιό τρόπο μπορεί κανείς να είναι καλός γονέας και παράλληλα να βρίσκει χρόνο και κουράγιο για άλλες ασχολίες. Εσείς Θοδωρή πώς βιώσατε αυτή την κατάσταση; είχατε ανάλογους προβληματισμούς;
At Σάββατο, Ιουλίου 14, 2007 3:19:00 π.μ.,
θοδωρής said…
@nea mama: Καλώς ήρθες στο μεγαλύτερο club, αυτό των γονιών :) Γράφεις ότι "δεν υπάρχει πολύς χρόνος για άλλες δραστηριότητες, τουλάχιστον τώρα στην αρχή". Χμ... που να δεις τι γίνεται μετά. Μην μασάτε, σφίξτε τα δόντια και βουρ! Έχει πλάκα και απαιτεί γερά στομάχια.
Επίσης ρωτάς "να συμβουλέυσουν με ποιό τρόπο μπορεί κανείς να είναι καλός γονέας και παράλληλα να βρίσκει χρόνο και κουράγιο για άλλες ασχολίες".
Μια "λύση" που βρήκα εγώ είναι η αύξηση της καφεΐνης :)
Παιδιά μάλλον πρέπει να ξεχάσετε για αρκετό διάστημα τις προσωπικές σας αναζητήσεις και ενδιαφέροντα. Αναγκαστικά πάνε πίσω, αν θέλετε να μεγαλώσετε το παιδί σας εσείς κι όχι κάποια μισθωμένη κυρία ή οι γιαγιάδες...
At Δευτέρα, Ιουλίου 16, 2007 5:52:00 μ.μ.,
Ανώνυμος said…
Όσο κι αν ακούγεται περίεργο, κι εγώ πιστεύω πως οι γιαγιάδες δεν πρέπει να έχουν αυξημένες αρμοδιότητες στην ανατροφή των παιδιών μας, παρά μόνον συντρέχουσες και βοηθητικές. Έχω ακούσει από γιαγιάδες (και θείες):
"Καλά, θηλάζεις ακόμα;"
"Εγώ δεν είχα γάλα" (περίεργο, δεν είχε καμία)
"Γιατί δεν βουτάς την πιπίλα στη ζάχαρη;" (όταν το μωρό την έφτυνε για να πει λογάκια)
"Δώσε τσάι στο παιδί (20 ημερών), διψάει"
και διάφορα άλλα μεγαλοπρεπή...
Δυστυχώς είμαστε η γενιά που μεγάλωσε με ξένο γάλα, τηγανιτές μπριζόλες και πατάτες δις εβδομαδιαίως, άφθονη coca cola και οικογενειακές εξόδους στα goodys και τα mc donalds, επειδή αυτή ήταν η μόδα και η κουλτούρα των 80s και 90s. Πώς λοιπόν να περιμένουμε κάτι διαφορετικό από αυτές τις γιαγιάδες ...
At Τετάρτη, Οκτωβρίου 03, 2007 10:17:00 π.μ.,
mama.. said…
στη nea mama: δεν είμαι έμπειρη μητέρα, το παιδί μου είναι 22 μηνών αλλά πιστεύω πως δεν υπάρχουν συμβουλές τέτοιου είδους...Ο καθένας είναι διαφορετικός ο καθένας βιώνει με τον τρόπο του αυτή την εμπειρία του να είσαι γονιός, και κυρίως ο καθένας ξέρει καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον πως να κρατήσει τη σχέση του με τον σύντροφό του υγειή. Δεν υπάρχουν μαγικά φίλτρα ούτε κανόνες. Πρέπει να υπάρχει πολλή πολλή πολλή πολλή υπομονή όπως έχω ξαναπεί σε άλλο θέμα. Και πολλή πίστη σε αυτό που κάνεις. Κι όλα τα άλλα ακολουθούν. Και ένα σχόλιο στην κοπέλα που είχε την ατυχία με το σύζυγό της. Πιστέυω πως και να μη θήλαζες πάλι θα συνέβαινε αυτό. Ως μάνα ώφειλες να κάνεις το καλύτερο για τα μωρά σου και δεν πρέπει να έχεις απολύτως καμμία αμφιβολία ότι έκανες το σωστό. Και αυτός ως πατέρας έπρεπε να συμμετάσχει στην προσπάθειά σου 100% ψυχή και σώμα...Ελπίζω να τα βρείτε...
Δημοσίευση σχολίου
<< Home