Μωρά ελεύθερα από πάνες
Πλοηγούμαι στο δίκτυο για να μάθω από άλλους γονείς και ειδικούς το πως κατάφεραν να απαλλάξουν τα παιδιά τους από τις πάνες και πως να τους μάθουν να ελέγχουν ορθότερα τις λειτουργίες του σώματός τους.
Αυτά που διαβάζω επιβεβαιώνουν ότι στις κοινωνίες και οικογένειες οι οποίες δεν έχουν ασπαστεί πλήρως τις συνήθειες και τα εμπορικά πρότυπα των δυτικών κοινωνιών, υπάρχει ή μπορεί να υπάρξει μια διαφορετική προσέγγιση και στο θέμα της απαλλαγής των παιδιών από τις πάνες. Είναι ένα θέμα που μόλις τώρα άρχισα να διαβάζω σχετικά, 2 χρόνια μετά τη γέννηση της μικρής μας, όμως με έκπληξη διαπιστώνω ότι και εδώ μπορούσαμε να είχαμε κάνει περισσότερα νωρίτερα...
Ως γονείς μεγαλώνουμε από κοντά το παιδί μας (attachment parenting), το μητρικό γάλα αποτέλεσε τη μοναδική τροφή του μέχρι τον 6ο μήνα και συνεχίστηκε μέχρις ότου το ίδιο το παιδί να απογαλακτιστεί από μόνο του. Δεν αφήσαμε το παιδί μας να κλαίει μέχρι να το πάρει ο ύπνος, δεν θεωρήσαμε ποτέ λάθος να κοιμηθούμε στο ίδιο κρεβάτι αφού έτσι αυτό αυτό αισθανόταν περισσότερη ασφάλεια και ζεστασία... Τώρα είναι καιρός να κοιτάξουμε και αυτό το θέμα με ένα τρόπο που θα σέβεται το παιδί και τις ανάγκες του.
Δεν έχω προλάβει ακόμη να διαβάσω πολλά, όμως αξίζει να ξεκινήσετε το διάβασμα από το άρθρο με τίτλο: Diaper Free! The Gentle Wisdom of Natural Infant Hygiene, της Ingrid Bauer.Links και συμβουλές είναι περισσότερο από ευπρόσδεκτες.
Αυτά που διαβάζω επιβεβαιώνουν ότι στις κοινωνίες και οικογένειες οι οποίες δεν έχουν ασπαστεί πλήρως τις συνήθειες και τα εμπορικά πρότυπα των δυτικών κοινωνιών, υπάρχει ή μπορεί να υπάρξει μια διαφορετική προσέγγιση και στο θέμα της απαλλαγής των παιδιών από τις πάνες. Είναι ένα θέμα που μόλις τώρα άρχισα να διαβάζω σχετικά, 2 χρόνια μετά τη γέννηση της μικρής μας, όμως με έκπληξη διαπιστώνω ότι και εδώ μπορούσαμε να είχαμε κάνει περισσότερα νωρίτερα...
Ως γονείς μεγαλώνουμε από κοντά το παιδί μας (attachment parenting), το μητρικό γάλα αποτέλεσε τη μοναδική τροφή του μέχρι τον 6ο μήνα και συνεχίστηκε μέχρις ότου το ίδιο το παιδί να απογαλακτιστεί από μόνο του. Δεν αφήσαμε το παιδί μας να κλαίει μέχρι να το πάρει ο ύπνος, δεν θεωρήσαμε ποτέ λάθος να κοιμηθούμε στο ίδιο κρεβάτι αφού έτσι αυτό αυτό αισθανόταν περισσότερη ασφάλεια και ζεστασία... Τώρα είναι καιρός να κοιτάξουμε και αυτό το θέμα με ένα τρόπο που θα σέβεται το παιδί και τις ανάγκες του.
Δεν έχω προλάβει ακόμη να διαβάσω πολλά, όμως αξίζει να ξεκινήσετε το διάβασμα από το άρθρο με τίτλο: Diaper Free! The Gentle Wisdom of Natural Infant Hygiene, της Ingrid Bauer.Links και συμβουλές είναι περισσότερο από ευπρόσδεκτες.
Ετικέτες χωρίς πάνες
posted by θοδωρής @ 1:31 μ.μ.
4 Comments:
At Πέμπτη, Ιουνίου 14, 2007 2:59:00 μ.μ.,
Ανώνυμος said…
Πολύ ενδιαφέρον το άρθρο και πιστεύω πως με μπόλικη καλή θέληση, παρατήρηση και υπομονή, θα μπορούσε να δουλέψει.
Εφόσον όμως μιλάμε για το τώρα, λίγο πριν τα 2α γενέθλια της μικρής σας, οι μόνες συμβουλές που έχω να δώσω είναι από την πείρα που είχα με τα δικά μου παιδιά.
Πρώτον κάθε παιδί είναι διαφορετικό. Κάτι που ισχύει για το ένα δεν ισχύει για το άλλο και ο χρονος για να βγάλει κανείς τις πάνες διαφέρει.
Η Ιωάννα έβγαλε τις πάνες τις λίγο μετά τα 2 χρόνια της (δηλαδή σχετικά νωρίς σε σύγκριση με άλλα παιδιά). Το καλοκαίρι είναι η καλύτερη εποχή, μια που φοράνε ελάχιστα ρούχα και δεν έχουμε χαλιά στο πάτωμα. Οπότε και ατύχημα να γίνει, με ένα σφουγγάρισμα καθάρισες. Εγώ λοιπόν έκανα τα εξής:
1. Την άφηνα γενικά να είναι μαζί μου στην τουαλέτα, για να βλέπει τι κάνω
2. Τις έβγαζα τελειως την πάνα και την άφηνα με βρακάκι. Στην αρχή είχαμε ατυχήματα, αλλά σιγά σιγά μάθαμε και όλοι, και αυτή αλλά και εμείς (τα σημάδια δηλαδή που μας έλεγαν πως είναι έτοιμη)
3. Δεν είχαμε φωνές και τέτοια. Είχαμε επιβράβευση αν τα κατάφερνε. Δηλαδή μια καρτελίτσα που έμπαινε ένα αυτοκόλλητο κάθε φορά που τα κατάφερνε να πάει στην τουαλέτα και όταν συμπλήρωνε έναν αριθμό έπαιρνε μια καραμελίτσα ή κάτι τέτοιο.
4. Επίσης ήθελε να βγάλει τις πάνες για να είναι έτοιμη για πάει στον παιδικό!
Από τα κακά είναι εύκολο να καθαρίσει ένα παιδάκι, στα τσίσα είναι το δύσκολο. Αλλά όπως και όλα τα άλλα, θέλει επικοινωνία με το παιδί, υπομονή και αγάπη. Και όλα γίνονται πιο εύκολα.
At Πέμπτη, Ιουνίου 14, 2007 6:06:00 μ.μ.,
θοδωρής said…
Σε ευχαριστώ για τις συμβουλές. Ναι, κάθε παιδί έχει τους δικούς τους ρυθμούς τους οποίους οφείλουμε να σεβόμαστε κάθε φορά.
Σχετικά με το άρθρο και με μια δεύτερη σκέψη, θεωρώ ότι δεν μπορούμε να "αρνηθούμε" τα όσα θετικά προσφέρει ο δυτικός τρόπος ζωής μας. Πώς για παράδειγμα θα έχεις το 4μηνο βρέφος χωρίς πάνα σε ένα πολυκατάστημα; Ως γνωστόν οι θάμνοι στις πόλεις μας τελέιωσαν προ πολλού.
Ωστόσο, μπορούμε να διδαχτούμε από όσα έχει να μας προσφέρει η ζωή και άλλων πολιτισμών.
Speriamo...
At Πέμπτη, Ιουνίου 14, 2007 10:12:00 μ.μ.,
Ανώνυμος said…
Ίσως να μπορούσε κάποιος να βρει μια μέση λύση. Δηλαδή μέσα στο σπίτι χωρίς πάνες και έξω με πάνες. Άλλωστε κάτι τέτοιο κάναμε κι εμείς για λίγο καιρό με τη μικρή.
Για εσάς που διαβάζετε τόσο, ξέρω πως δεν είπα και τίποτα καινούριο ή σπουδαίο, αλλά τουλάχιστον ξέρετε πως δουλεύει το σύστημα. Και τα δύο μου παιδιά απαλλάχθηκαν από την πάνα πολύ νωρίς.
At Τετάρτη, Αυγούστου 29, 2007 12:35:00 μ.μ.,
mama.. said…
Συμφωνώ απόλυτα ότι κάποια πράγματα θα μπορούσαμε να τα ξεκινήσουμε νωρίτερα. Αλλά αυτό δεν το ξέρεις μέχρι...να το συνηδητοποιήσεις. Όπως το βούρτσισμα των δοντιών. Έτσι και με τις πάνες. Κατά τις διακοπές μας, δηλαδή όλο τον Αύγουστο είχα τη Βένυα χωρίς πάνα, μόνο με ένα βρακάκι για όλο το πρωί μέχρι και μετά το μεσημεριανό. Σφουγγαρίσαμε άπειρες φορές τα πατώματα από υγρά και...στέρεα. Την έβαζα κάθε περίπου 45' και καθόμασταν μέχρι και 15 λεπτά διαβάζοντας ολόκληρες βιβλιοθήκες περιμένοντας το...βρυσάκι. Πολλές φορές το πετυχαίναμε αλλά και πολλές με το που κατέβαινε τα έκανε. Βλέπω ότι δεν κατανοεί το "πριν", μου λέει πάντα ότι έκανε κακά αλλά πάντα αμέσως μετά. Τώρα που λείπω στη δουλειά και την έχει η κυρία που την προσέχει δεν μπορώ να έχω έλεγχο της κατάστασης. Εγώ της έχω πεί τι να κάνει αλλά το κάνει? Και μετά θα έρθει το φθινώπορο και δε θα μπορώ να την έχω με το βρακάκι μόνο, τότε τι θα κάνω? Υπομονή και αγάπη υπάρχουν ανεξάντλητές αλλά τα πρακτικά προβλήματα είναι μια πραγματικότητα.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home