Συμπαράσταση στη μητέρα του παιδιού μας

Θα είμαι ειλικρινής μαζί σας. Η προσαρμογή με τη μικρή δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Το να φιλοδοξείς να συντηρείς δυο blogs είναι ακόμη δυσκολότερο, όταν πρέπει να προσαρμόσεις τη ζωή σου με εκείνην ενός μωρού. Κάθε φορά που γλιστράω στο γραφείο για να γράψω ένα σημείωμα, ακούω τη Μαρία να ζητά και κάτι, καθώς θηλάζει τη μικρή. Ήδη αυτό το σημείωμα έχει διακοπεί 3 φορές. Οι κενώσεις της μικρής, βλεπετε…

Πάω στο PC για να γράψω κάτι, όταν η Μαρία πλησιάζει στο τέλος του θηλασμού. Στο μεσοδιάστημα απλά χαζεύω τη μοναδική τους σχέση να εξελίσσεται σε ένα είδος «πάρε ματιές, δώσε μου γάλα».



Περάσαμε ένα έντονο Σαββατοκύριακο. Με κρίση λοχείας από τη μεριά της Μαρίας, με κρίση συζυγικής εγκατάλειψης από πλευράς μου. Πώς είναι δυνατό μέσα σε λίγες μέρες να «εξαφανίζομαι» από το σπίτι; Απλά να μην υπάρχω παρά για να κουβαλάω πάνες, γαλακτοκομικά προϊόντα και μπύρες χωρίς οινόπνευμα;

Κράτησε περίπου τρία τέταρτα της ώρας. Η μικρή έκλαιγε ενώ είχε φάει, εγώ ήμουν ξενυχτισμένος από «μια ταινία που γ*μ*τ* δικαιούμαι να δω», η Μαρία ράκος από τη μεταμόρφωση του μωρού σε ένα πλάσμα που, όπως και να το κάνεις, δεν μοιάζει να βγάζει ήχους από τον παράδεισο.

Το ματς έληξε με ισοπαλία, αγκαλιές και χαμόγελα. Είναι δύσκολη η προσαρμογή.

Εμείς οι άντρες πρέπει να καταλάβουμε ότι οι πρώτες 40 μέρες ανήκουν κατά αποκλειστικότητα στο παιδί. Τελεία και παύλα. Ας συμπαρασταθούμε στη μάνα. Με όποιο τρόπο αυτή το ζητά. Δεν το δικαιούται μετά από 9 μήνες υπομονής;



Εξάλλου, η αλλαγή της πάνας, της μυρωδιάς συμπεριλαμβανομένης, και δεν είμαι κοπρολάγνος, είναι μια υπέροχη εμπειρία. Μπορούμε να προετοιμάσουμε το μπανάκι του, να αποστειρώσουμε τα μπιμπερόν του, να το χαϊδέψουμε και να του σιγοτραγουδήσουμε για να κοιμηθεί, ξεκουράζοντας τη γυναίκα που μπορεί να έχει ξενυχτήσει προσπαθώντας να του κρατήσει συντροφιά όταν πονάει από τους κολικούς.