baby-blog

ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ, ΧΑΡΕΣ, ΑΓΩΝΙΕΣ ΚΑΙ ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΖΩΗ. ΜΗΤΡΟΤΗΤΑ - ΠΑΤΡΟΤΗΤΑ: ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ

Κυριακή, Αυγούστου 21, 2005

"Άιντε κοιμήσου κόρη μου"

Τα εύσημα του εντοπισμού του site ανήκουν στη Λίλη, τα σχετικά σημειώματα της οποίας διαβάζετε στο http://protogala.blogspot.com/. Το askdrsears.com αποδεικνύεται μια πηγή γνώσεων με υψηλά γράδα. Γραμμένο σε απλά αγγλικά, παρέχει χρήσιμες συμβουλές από την περίοδο της εγκυμοσύνης, το θηλασμό, την οικογενειακή διατροφή, μέχρι και τα προβλήματα του ύπνου σε αυτές τις ηλικίες.

Ανατρέξαμε σε αυτό για να μάθουμε για ποιους λόγους η μικρή μας «δεν κοιμάται» και αν οι τεχνικές που ακολουθούμε μέχρι σήμερα την «κακομαθαίνουν», κατά τα «ευαγγέλια» των παππούδων και γιαγιάδων της. Ανακουφιστήκαμε όταν διαπιστώσαμε ότι οι συγγραφείς αντιμετωπίζουν το κάθε βρέφος ως ξεχωριστή προσωπικότητα με τις δικές της ανάγκες, ανασφάλειες και απαιτήσεις. Κι όχι ως μια «διαδικασία» η οποία επιτελείται στον αυτόματο πιλότο.

Ε, ναι, τόσο τα 20λεπτα πήγαινε – έλα με τη μικρή στον ώμο μου μέχρι να ξεπεράσει τη φάση REM του ύπνου της και να την βάλω στο κρεβατάκι της, όσο και το ότι 2 μεσημέρια έως σήμερα υπήρξα στην κυριολεξία το κρεβάτι της, αφού κοιμήθηκε βαθιά πάνω μου για 3 ώρες δικαιολογούνται πλήρως. Όσο για το πλάι – πλάι με τη Μαρία στο κρεβάτι μας, με τις άκρες των σωμάτων τους να αγγίζονται και η μικρή να παίζει ανά διαστήματα με τη θηλή, από-ενοχοποιηθήκαμε πλήρως.

Ό,τι οδηγεί το μωρό μας στον βαθύ ύπνο, είναι δικαιολογημένο και επιβεβλημένο. Μακριά από μηχανικούς τρόπους νανουρίσματος και λικνίσματος. H χροιά της φωνής μας, η ζεστασιά του κορμιού μας και το χάδι, μπορούν να αποτελέσουν το ασφαλέστερο διαβατήριο για τη χώρα του Μορφέα.

Και με την ευκαιρία, δεν ξέρω για το αν είχε αποτέλεσμα με τη μικρή μας, πάντως τα «νανουρίσματα» του Νίκου Κυπουργού με τη Σαβίνα Γιαννάτου είναι ένας μουσικός θησαυρός. Εμείς αποκοιμηθήκαμε οικογενειακώς ακούγοντάς τα ουκ ολίγες φορές. Μια ιδιαίτερη προτίμηση στο σμυρναίικο "Άιντε κοιμήσου κόρη μου".

Έτοιμοι για βόλτα στην παραλία της Θεσσαλονίκης…

3 Comments:

  • At Δευτέρα, Αυγούστου 22, 2005 2:34:00 π.μ., Blogger Lili said…

    Tι θυμηθηκα τωρα...
    για πλακα της τραγουδησαμε με εμφαση το 40 παλικαρια...και ησυχασε....
    φανταζεσαι βεβαια τι γινοτανε οταν ειμασταν σε εστιατοριο ετσι?
    ( σιγα μην μασουσα)

     
  • At Δευτέρα, Αυγούστου 22, 2005 12:20:00 μ.μ., Blogger Nenyaki : ) said…

    αχ! τώρα θα πάτε βολτούλα στην παραλία που δεν θα είμαι εγώ? (αρχίζω εξεταστική και μία θα είμαι, μία όχι...)
    ελπίζω να σας πετύχω μια μερούλα να γνωρίσω το blogoμωρό σας!

    Καλό νάνι στο νινί σας. Σίγουρα θα βρείτε έναν τρόπο να το κοιμίζετε και από ότι φαίνεται, είστε σε καλό δρόμο...

     
  • At Τρίτη, Αυγούστου 23, 2005 1:51:00 π.μ., Blogger Κώστας said…

    Την κόρη μας της είχαμε στο κρεβάτι μας μέχρι που έγινε 3 χρόνων! Επειδή άρεσε σε εκείνη, αλλά κυρίως επειδή άρεσε σε εμάς. Τον γιό μου τον κοίμιζα στον ώμο μου τραγουδώντας του πάντα τον ίδιο χορευτικό(!) σκοπό -μερικές φορές χόρευα κιόλας- έως ότου έγινε 2 χρόνων. Ήταν η ομορφότερη ώρα της ημέρας...
    Έχω απομυθοποιήσει πλήρως όλα αυτά τα 'μη' και 'δεν πρέπει' και τις διάφορες συνταγές για τον ύπνο των παιδιών. 'Ο,τι αρέσει σε εσάς και στην κόρη σας είναι το σωστό.
    Θα τσεκάρω και τα τραγούδια του Κυπουργού που δεν τα ξέρω.

     

Δημοσίευση σχολίου

<< Home