7 μηνών στα χιόνια!

Σήμερα η Κατερίνα συμπλήρωσε 7 μήνες ζωής. Δεν μπορούσαμε παρά να το γιορτάσουμε με μια βόλτα στο χιόνι. Χωρίς χρονοτριβή φορέσαμε ό,τι πιο ζεστό και άνετο για περπάτημα. Τοποθετήσαμε την προστατευτική νάιλον κουκούλα στο καροτσάκι της Κατερίνας. Ασφαλίσαμε τις μπροστινές ρόδες ώστε να μη περιστρέφονται ελεύθερα και ξεκινήσμε.



Αποδείχτηκε μια ωραία εμπειρία και για τους τρεις μας. Και κάναμε πράξη τα όσα αρχίζουμε να πιστεύουμε για την ανατροφή του παιδιού μας. Ότι δηλαδή πρέπει να γεύεται όσα συμβαίνουν στη ζωή. Σήμερα είναι το χιόνι, αύριο ένα μεγάλο ταξίδι με το αυτοκίνητο, μια άλλη φορά συνέχεια στο σπίτι. Θέλουμε το παιδί να είναι συμμέτοχος, συν-διαμορφωτής και όχι μια «κούκλα» που περιφέρουμε, αλλά ούτε και ένας «δυνάστης» ο οποίος μας περιορίζει μέχρι τελικής πτώσης.



Παν μέτρον άριστον, όπως σε κάθε περίπτωση;

Μάλλον όχι. Στους 7 αυτούς μήνες ουδέποτε περίσσεψαν αγκαλιές και χάδια. Ουδέποτε τα λυπηθήκαμε, ουδέποτε της τα στερήσαμε. Δεν την αφήσαμε να μουλιάσει στο κλάμα για να «μην κακομάθει». Πιστεύαμε και πιστεύουμε ότι οφείλουμε να είμαστε δίπλα της ανά πάσα στιγμή χτίζοντας με αυτόν τον τρόπο την αυτοπεποίθησή της και την εμπιστοσύνη της σε εμάς.

Και φαίνεται ότι λειτουργεί. Ήδη κοιμάται στο δωμάτιό της εδώ και ένα μήνα. Ήδη παίζει μόνη της για αρκετή ώρα στο παρκοκρέβατό της. Τρώει με πειρσσή όρεξη τον πουρέ λαχανικών, τα αλεσμένα φρούτα, το ρυζάλευρό της. Συνεχίζει να απολαμβάνει το μητρικό γάλα. Και ήδη αισθανόμαστε να εισπράττουμε αγάπη και εμπιστοσύνη από τη μεριά της.

Είναι μια εύκολη υπόθεση; Αν έχεις παιδί ξέρεις από πρώτο χέρι ότι δεν είναι.

Θαυμάζω ώρες ώρες την υπομονή της Μαρίας. Άλλοτε εκείνη θαυμάζει την δική μου επιμονή. Η ανατροφή ενός παιδιού είναι μια δύσκολη υπόθεση και απαιτεί θυσίες. Πολλές θυσίες. Στην αρχή θέλει να βάζεις κάθε δευτερόλεπτο τον εαυτό σου δεύτερο. Θέλει να πάψεις να λες «εγώ». Να λες «εσύ» κοιτώντας το μωρό σου στα μάτια.

Θέλει γερή μέση. Θέλει επινοητικότητα, χιούμορ, τρέλα. Θέλει να συνθλίβεσαι από την επανάληψη των κινήσεών σου στις 5.30 το πρωί για να το κοιμήσεις και να πρέπει να σηκωθείς στις 7.00. Θέλει να διαβάζεις τα ίδια και τα ίδια παραμύθια με άπειρες δικές σου παραλλαγές. Θέλει να τραγουδάς ξανά και ξανά, τα ίδια και τα ίδια τραγούδια. Θέλει να δείχνεις ψηλά με το δάχτυλο, να ρίχνεις στο πάτωμα την κάλτσα και να την μαζεύεις με επιφωνήματα. Θέλει να συνηθίσεις τα αυτιά σου στο κλάμα και την τσιρίδα. Ειδικά τώρα που τα πρώτα δοντάκια αρχίζουν να σκάνε μύτη στα ούλα και ΠΟΝΑΝΕ!

Θέλει όσα δεν έχεις φανταστεί κι ακόμη περισσότερα.

Για αυτό και είναι ένα συναρπαστικό ταξίδι.