Έρχεται η γιαγιά!

Τέλος της άδειας ανατροφής και η συζήτηση έχει αρχίσει εδώ και καιρό να αφορά το ποιος θα αναλάβει το παιδί τα πρωινά που θα λείπουμε. Το καλό είναι όταν τα ζευγάρια πράγματι κάθονται και βάζουν κάτω τα δεδομένα. Ποια είναι όμως αυτά που οφείλουμε να δώσουμε την περισσότερη βαρύτητα; Το οικονομικό βάρος; Η δική μας εξυπηρέτηση; Ή το καλό του ίδιου του παιδιού;

Η επιλογή της γιαγιάς ως ο άνθρωπος ο οποίος φροντίζει το παιδί του ζευγαριού, τείνει να είναι μια "φυσική επιλογή" για τα περισσότερα ζευγάρια στην Ελλάδα. Είναι η οικονομικότερη λύση, παρέχει την ασφάλεια και τη στοργή που επιδιώκουν οι γονείς να έχουν τα παιδιά τους. Ούτως ή άλλως η γιαγιά είναι ένα πρόσωπο με βαθιές ρίζες στο υποσυνείδητό μας. Είναι αυτή η οποία έπλεξε τα παραμύθια που μεγαλώσαμε, είναι το δικό της άσπρο μαλλί το οποίο πρωτοαντικρύσαμε. Άσχετα αν τα σημερινά δεδομένα είναι διαφορετικά, αφού γιαγιάδες στα 60 βάφουν τα μαλλιά τους, πηγαίνουν στο γυμναστήριο, οργανώνουν ταξίδια και ψώνια. Ή κάτι από όλα αυτά.



Θεωρώ ότι η επιλογή της γιαγιάς θα πρέπει να βρίσκει σύμφωνους και τους δυο γονείς και φυσικά... την ίδια τη γιαγιά! Ας μην ξεχνάμε ότι ως άνθρωπος έχει τις δικές της προτεραιότητες και προτιμήσεις για το πως θα περάσει το υπόλοιπο της ζωής της.

Αν και οι περισσότερες θέλουν να βοηθήσουν τα παιδιά τους και επιδιώκουν τη συντροφιά του εγγονιού τους, ωστόσο νομίζω ότι το "παν μέτρον άριστον" πρέπει να εφαρμόζεται και εδώ. Για το καλό και της γιαγιάς και του παιδιού και του ζευγαριού. Είναι πολύ δυσκολότερο για ένα ζευγάρι να θέσει τα όρια στο τι πρέπει να ΜΗΝ κάνει η γιαγιά για το παιδί, να ΜΗΝ δίνει η γιαγιά στο παιδί. Εξάλλου μια γιαγιά υπήρξε μάνα, άρα "αυτή ξέρει καλύτερα". Κι άντε να βγάλεις από το μυαλό της μάνας σου ή της πεθεράς σου ότι εσείς έχετε άλλες συνήθειες, άλλα πρότυπα, άλλες αρχές.

Γνωρίζω περίπτωση ζευγαριού με παιδί δυσανεκτικό στο γάλα. Οι γονείς είχαν τονίσει στη γιαγιά να μην δίνει γάλα στο παιδί. Εκείνη όμως θεωρούσε ότι το παιδί "έπρεπε να πιεί γάλα" και έδινε στο παιδί όταν οι γονείς απουσιάζαν. Το αποτέλεσμα ήταν να εκδηλωθεί μια αλλεργία στο παιδί. Σπάνιο θα μου πείτε, αλλά συνέβη.

Ξέρω, ο καθένας και η καθεμιά έχουμε και από μια ιστορία να διηγηθούμε για τις γιαγιάδες μας. Είτε καλή, είτε κακή. Συνήθως πολλές καλές.

Πρέπει να φύγω για τη δουλειά και στην εξώπορτα ακούω τα βήματα της μάνας μου. "Έρχεται η γιαγιά", λέω στη μικρή. Κι εκείνη αρχίζει τα δικά της: "Νταντιά! Νταντιά!", φανερά χαρούμενη. Πίνω την τελευταία γουλιά καφέ, πετάω ένα σβουρηχτό φιλί στη μάνα μου και την κάνω για το γραφείο.