Τα παιδιά δεν είναι αξεσουάρ που μιλάνε

Ακούω τη φίλη μας που πρόκειται να φέρει σε λίγους μήνες στον κόσμο το πρώτο της παιδί. Είναι αποφασισμένη, ανάμεσα σε άλλα, να το βγάλει από την κρεβατοκάμαρά της μετά τις πρώτες 40 ημέρες. Αυτό, σύμφωνα με την ίδια, θα οδηγήσει στην "ωρίμανση" του παιδιού και στην ησυχία του ζευγαριού.

Οι δηλώσεις συνεχίζονται. Στις πρώτες καλοκαιρινές διακοπές που θα ζει το μωρό της, περίπου 6 μηνών θα είναι τότε, πρόκειται να το αφήσει για μια εβδομάδα στη μητέρα της για να πάει η ίδια με τον άντρα της διακοπές σε ένα νησί.

Όλα εκστομίζονται όχι υπερφίαλα, αλλά με τη σιγουριά μιας γυναίκας που μοιάζει να μιλάει για κάτι που γνωρίζει πολύ καλά. Ας πούμε τα έγγραφα που διαχειρίζεται καθημερινά στο γραφείο της.

Αλήθεια, πώς μπορεί μια μέλλουσα μητέρα να είναι τόσο σίγουρη για το πως θα συμπεριφερθεί απέναντι σε μια ζωή την οποία δεν έχει ακόμη δει, κρατήσει στα χέρια της και αισθανθεί την ανάσα της; Πώς μπορεί να σχεδιάζει, να κόβει και να ράβει προκαταβολικά δίχως να έχει την παραμικρή ιδέα για το χαρακτήρα του παιδιού που θα έρθει στο σπίτι; Τι είδους σχολειά και τι κοινωνία έχουμε φτιάξει που δεν μας μαθαίνουν να σεβόμαστε και περιβάλλουμε με στοργή τις νέες ζωές;

Ξέρω, πολλοί άλλα λένε πριν και άλλα πράττουν στη συνέχεια. Γνωρίζω ότι όταν έρθει η ανάγκη όλοι προσαρμοζόμαστε στα πραγματικά δεδομένα, παρά τις όποιες δηλώσεις μας.

Απλά καταγράφω την εντύπωση που μου προκαλεί η "άνεση" μερικών γυναικών να θεωρούν τα αγέννητα παιδιά τους ως ένα αξεσουάρ που μιλά και που χέζεται και, δυστυχώς, θέλει καθάρισμα.