Τα μειονεκτήματα του να αφήσεις το παιδί να κλαίει

Άνοιξε μια κουβέντα σχετικά με τις συνήθειες του μωρού σου σε μια όχι και τόσο γνωστή παρέα με γονείς και θα διαπιστώσεις μια ανάγκη επιβεβαίωσης του ρόλου του "αποτελεσματικού" γονιού στις περισσότερες περιπτώσεις. Το παιδί των άλλων είναι πάντα αυτό που κοιμάται μόνο του και από μόνο του, χωρίς δεύτερη κουβέντα και χωρίς να ακουστεί το παραμικρό κλάμα.

Ίσως γιατί το "έστρωσαν" από μικρό. Τόσο μικρό, όσο να έχει συμπληρώσει λίγες μόνο εβδομάδες. Ο τρόπος είναι πάντα ένας και "αλάνθαστος": το αφήνεις να κλάψει μέχρι να εξαντληθεί και να αποκοιμηθεί.

Θυμάμαι μια τηλεφωνική συνομιλία με μια φίλη μου. Στο βάθος άκουγα τον σπαραγμό της 5μηνης κόρης της. Όταν ρώτησα αν είχε κτυπήσει, η απάντηση ήταν αποκαλυπτική για μένα που τότε αγνούσα πάρα πολλά περί παιδιών. Η μικρή "μάθαινε" να κοιμάται μόνη της και από μόνη της. Το κλάμα της ήταν διαπεραστικό, η φίλη ακουγόταν σχετικά ταραγμένη, αλλά αποφασισμένη. Θα την "έστρωνε".

Η κουβέντα μας συνεχίστηκε για πάνω από 15 λεπτά και εγώ είχα αρχίσει να τρώω τα νύχια μου, που λέει ο λόγος, από την αγωνία. Το παιδί σπάραζε και όσες φορές προέτρεψα την συνομιλήτριά μου να κλείσουμε για να πάει κοντά του, εκείνη αρνήθηκε. Τέλος, δήλωσα ότι δεν αισθάνομαι εγώ άνετα και κλείσαμε.

Όταν γεννήθηκε η μικρή μας η θεωρία "αφήστε το να κλάψει" έπεσε στο τραπέζι από φίλους με παιδιά και μεγαλύτερους με πείρα. Οι ανόητοι το δοκιμάσαμε μια φορά για 20 λεπτά, όσο το σκέφτομαι τρελαίνομαι, μόνο και μόνο για να καταλήξουμε ότι πρόκειται για μια διαδικασία την οποία εμείς θεωρούμε "απαράδεκτη". Αισθανόμασταν ότι το μωρό ζητά κάτι με τον μοναδικό τρόπο που ξέρει να ζητά, το κλάμα, και εμείς το αγνοούσαμε επιδεικτικά!

Δεν δούλεψε και δεν το επαναλάβαμε ποτέ από τότε. Όχι με το δικό μας παιδί και όχι για τη δική μας ηρεμία και ψυχική ανάγκη να είμαστε δίπλα του όταν μας θέλει.

Η θεωρία του "'αφησέ το να κλάψει" διαβάζω σήμερα ότι αποτελεί μια κοινωνική ιδεολογία μασκαρεμένη ως επιστήμη.

Μωρά τα οποία εξαναγκάζονται να κοιμηθούν μόνα ή να κλαψουν μόνα επειδή δεν κοιμούνται, χάνουν τόσο τα απαραίτητα διατροφικά και αισθητηριακά ερεθίσματα, όπως το άγγιγμα, το οποίο είναι τόσο σημαντικό όσο η τροφή. Στα μεινεκτήματα αναφέρονται επίσης αυξημένο άγχος, έντονη προσκόλληση και θρυμματισμένη εμποστοσύνη των νηπίων.

Ο δυτικός τρόπος ζωής μας θεωρεί ότι ένα μωρόο λίγο μόνον εβδομάδων καταφέρνει να κοιμηθεί από μόνο του για ολόκληρη τη νύχτα. Στην πραγματικότητα οι κύκλοι ύπνου των μωρών είναι πολύ μικρότεροι από εκείνους των μεγαλύτερνω παιδιών ή των ενηλίκων. Οι μικρότεροι κύκλοι έχουν ως αποτέλεσμα την συχνότερη εμφάνιση του ύπνου σε φάση REM, ο οποίος θεωρείται πολύ σημαντικός για την ανάπτυξη του εγκεφάλου.

Μπορείς να διαβάσεις τα σχετικά άρθρα στα αγγλικά με τίτλους:
1) The Con of Controlled Crying, by Pinky McKay, και
2) Position Paper 1: Controlled Crying.

Αν στο μεταξύ ακούσεις κλάμα από το παιδικό, παράτα τα όλα και τρέχα για αγκαλιές.

Links:

• The Australian Association for Infant Mental Health
• The Natural Child Project
• James McKenna’s Mother-Baby Behavioural Sleep Laboratory