Εσύ, το μωρό σου και ο Χρόνος

Πώς μπορείς, ως γονιός, να ξεμυτίσεις από αυτό το κουκούλι που βρίσκεσαι κλεισμένος αγκαλιά με το μωρό σου; Γύρω σου, έχεις την αίσθηση, ο κόσμος ταξιδεύει με την ταχύτητα του φωτός συμπαρασύροντας τα πάντα. Κι εσύ παραμένεις, εν γνώσει σου, καθηλωμένος ανάμεσα σε πάνες, την κούνια, τα επιθέματα στήθους. Οι νυχτερινές σου περιπλανήσεις εξαντλούνται στο πήγαινε – έλα του δωματίου για να κοιμηθεί ο μικρός τύραννος (=βασιλιάς).


«Όλα αυτά χρειάζονται πολύ χρόνο»,
μου είπαν κάποιες μητέρες.
Ναι.
Όπως πάντα, αυτός ο καταραμένος χρόνος είναι το πρόβλημα.
Γιατί, παραδόξως, τελικά υπάρχει αρκετός.

απαντά ο Λεμπουαγιέ, στο βιβλίο του με τίτλο: «Shantala Τα τρυφερά χέρια».

Επινοείς παιχνίδια με τα χέρια, τα μάτια, τους μύες του προσώπου. Βγάζεις λαρυγγισμούς και σιγοτραγουδάς νυχτιάτικα ρυθμούς που, είτε ανασύρεις από το χρονοντούλαπο της δικής σου παιδικής ηλικίας, είτε συνθέτεις καινούριους, κράματα από ‘δω κι από ‘κει. Μαλάζεις και χαϊδεύεις, ακουμπάς.

Ο χρόνος συνθλίβει την ίδια σου την ύπαρξη σε έναν αγώνα ταχύτητας χωρίς αντίπαλο. Κι εσύ καταρρίπτεις κάθε αξίωμα που σου τον έχει περιγράψει ως ένα ευθύγραμμο τμήμα με αρχή, μέση και τέλος.

Καθώς εγκαταλείπεις το δωμάτιο και την προσπάθεια τινάζεις από πάνω σου ό,τι έχει απομείνει από τα ψίχουλα «ανεξαρτησίας» και «ελεύθερου χρόνου». Η κούραση αναφωνεί θριαμβευτικά «ρουά – ματ» κι εσύ ευχαριστείς που το βασανιστήριο έφτασε σε κάποιο τέλος.



Ο Λεμπουαγιέ αντιπαραθέτει με διαολεμένη μαεστρία όσα του δίδαξε η Ανατολή του χθες με τη σοφία της, ανασηκώνοντας το φρύδι:

«Χρειάζεται χρόνος για να μεγαλώσεις ένα παιδί.
Άλλωστε, διαφορετικά, τι θα τον έκανες αυτόν το χρόνο;
Και, στην πραγματικότητα, σε ποιον τον παραχωρείς;»
…
Βλέπεις, για να ελευθερώσεις, πρέπει να είσαι κι εσύ ελεύθερη.
Μπορείς να δώσεις μόνο κάτι που έχεις.»

Ο χρόνος είναι μια διάσταση την οποία μπορούμε να μελετήσουμε, να αφουγκραστούμε, να προεκτείνουμε, και, εν τέλει συνδιαλαγούμε. Με το μωρό στα χέρια, μπορεί να μετατραπεί σε ένα πολύτιμο σύντροφο που μας επισκέπτεται με διάθεση να μας εξιστορίσει τα παμπάλαια σοφά διηγήματά του.

Έτσι κατάλαβα όταν είδα τη Μαρία να βγαίνει μετά από 2 ώρες προσπάθειας να κοιμήσει τη μικρή μας...

Η παραδοσιακή τέχνη του μασάζ για μωρά

«Πολλές φορές ό,τι πιο καινούριο ανακαλύπτει και προτείνει η επιστήμη υπάρχει – ξεχασμένο ίσως – στην παράδοση».

Είναι γραμμένο στο λευκό μακρόστενο εξώφυλλο του βιβλίου του μαιευτήρα Φρεντερίκ Λεμπουαγιέ με τίτλο «Shantala Τα τρυφερά Χέρια, Μια παραδοσιακή τέχνη μασάζ για μωρά», των εκδόσεων «Θυμάρι». Δίπλα, σε ασπρόμαυρη φωτογραφία, η καθιστή Ινδή Shantala με το μικρό της στα πόδια δέχεται τα χάδια της.

Οι λέξεις που ανακατεύει ο Λεμπουαγιέ είναι πρωτόγονα απλές. Άρα δύσκολες σε όσους έχουμε συνηθίσει σε σφιχτόκωλα γραμμένα κείμενα με το στυλ του de facto παιδιάτρου. Στον καμβά κεντά με κείμενο λιτό, κοφτό, πλαισιωμένο από ασπρόμαυρες φωτογραφίες της Σαντάλα να απλώνει γενναιόδωρα τα χάδια στο μωρό της. Ο συγγραφέας απευθύνεται άμεσα στο γονιό, στο β’ πρόσωπο, προκαλώντας ίλιγγο με τη γοητεία της τρυφερής του γραφής ξεδιπλώνοντας τη σοφία της παραδοσιακής τέχνης του μασάζ για μωρά.

Έξω, μέσα…
Ο κόσμος κόπηκε στα δύο.
Μέσα, η πείνα.
Έξω, το γάλα.
Γεννήθηκε ο χώρος.

Μέσα, η πείνα
έξω το γάλα.
Κι ανάμεσα στα δύο
η απουσία,
η αγωνία που έγινε η αναμονή,
αυτός ο ανείπωτος πόνος
που λέγεται χρόνος.

Κι έτσι,
απλά
με την όρεξη
γεννιούνται
ο χώρος
και ο χρόνος.

Το βιβλίο του Λεμπουαγιέ μεταφέρει ένα μήνυμα πολύ πέρα από την τέχνη του μασάζ. Είναι ένας φορέας μιας παράδοσης του ιστορικού χθες του Ανθρώπου για ένα εμπνευσμένο μέλλον.

Με καρότσι για βόλτα; Για ξανασκέψου το...

Περίπου 1 μήνα πριν γεννήσει η Μαρία, αρχίσαμε να ρίχνουμε σοβαρές ματιές στις λίστες με τα όσα θα χρειαζόμασταν ΑΜΕΣΑ μόλις η μικρή γεννιόταν. Το καρότσι παρέμενε χαμηλά, σχετικά, στη λίστα των προτεραιοτήτων.

Η μνήμη ωστόσο ανέσυρε κάτι εικόνες από την παραλία της Θεσσαλονίκης με γονείς να σπρώχνουν χαμογελαστοί ένα από αυτά τα τετράροδα που περιείχαν ό,τι η φύση μας είχε στερήσει για 4 χρόνια. Όποτε βλέπαμε ένα από αυτά χαμογελούσαμε και κάναμε σχέδια για μακρινές βόλτες.

Σύντομα οι γονείς προσφέρθηκαν να είναι το καρότσι το δώρο τους. Κι αρχίσαμε να ψάχνουμε μανιωδώς. Χρώματα, υλικά, ζητήματα ανατομίας και λειτουργικότητας. Φυλλάδια, sites, forums κλπ. Σε κάποια φάση αρχίσαμε να ανακαλύπτουμε εξωφρενικά υπέροχα σχέδια, εννοείται πανάκριβα. Ορισμένα καρότσια είχαν μέχρι και... δισκόφρενα και αμορτισέρ!

Είχα ξετρελαθεί. Ώσπου, πήρα μια ανάσα και σκέφτηκα αν το καρότσι προοριζόταν για μένα, τον άντρα με το απωθυμένο του 4Χ4 και της BMW ή ένα μωρό το οποίο ούτως ή άλλως το μόνο που χρειάζεται είναι στοργή, αγκαλιά και αγάπη.

Σταδιακά έβαζα τον εαυτό μου να σπρώχνει ένα γεμάτο καρότσι στους δρόμους που περπατούσα. Και διαπίστωνα ότι η υπόθεση δεν ήταν όπως αυτή των φυλλαδίων. Οι δρόμοι με τις κακοτεχνίες τους, τα στενά πεζοδρόμια, η αδιαφορία και η γαϊδουριά των περισσότερων οδηγών δεν άφηνε περιθώρια για πεζούς, πόσο μάλλον για καρότσι με μωρό.

Σύντομα πρότεινα να μην αγοράσουμε καρότσι, χωρίς ωστόσο να ξέρω κάποια εναλλακτική λύση για τη μεταφορά του μωρού. Είδα ότι η Μαρία έδειξε να χαλιέται. Κι ίσως όχι άδικα.

"Προσγειώθηκα" και αγοράσαμε ένα λειτουργικό και όμορφο καρότσι, χωρίς υπερβολές. Στην αρχή μας χρησίμευσε γιατί ήταν το μόνο μέρος στο οποίο η Κατερίνα κοιμόταν. Επίσης καταφέραμε να πάμε οι τρεις μας βόλτα σε δρόμο με χώμα στις διακοπές.

Πίσω στην πόλη η κυκλοφορία μας με το καρότσι μου στοιχίζει την ψυχική μου ηρεμία και με κάνει να βγάζω στον αφρό ό,τι υπάρχει από την καταβόθρα του λεξιλογίου. Πέρα από τα στραβά και κακοφτιαγμένα πεζοδρόμια, πέρα από τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα πάνω στα πεζοδρόμια, αρκετές φορές αντιμετωπίσαμε και γαϊδούρια οδηγούς. Σε φανάρι με πράσινο για πεζούς δεν έδειξε να συγκινείται κανείς από την παρουσία ενός καροτσιού.

Τις περισσότερες φορές στη βόλτα μας έχουμε μαζί και το sling μέσα στο οποίο φέρουμε την Κατερίνα. Κι είναι πραγματικά ό,τι καλύτερο και για τους τρεις μας. Αν γνωρίζαμε νωρίτερα σχετικά, θα αποφεύγαμε την αγορά καροτσιού. Κύρια γιατί είναι ΤΟΣΟ δύσχρηστο στην εχθρική για τους πεζούς πόλη της Θεσσαλονίκης.

Αλλαγή παιδιάτρου στο 2ο μήνα

Θεωρήσαμε ότι μεταξύ μας και του πρώτου παιδιάτρου που εξέτασε το μωρό δεν υπήρχε η κατάλληλη χημεία, δεν επικοινωνούσαμε όπως θα επιθυμούσαμε ως γονείς. Δεν μας άρεσε το ότι δεν μας «άκουγε». Και στο θέμα του θηλασμού, παρά το ότι μας είπε ότι τον θεωρεί το «καλύτερο για το βρέφος», συνέχισε το τροπάρι, «ωστόσο, αν δεν φτάνει το γάλα, δώστε του συμπλήρωμα από το μπουκάλι». Έδειχνε να ενδιαφέρεται μόνο για το αποτέλεσμα (βάρος) και όχι τον τρόπο με τον οποίο αυτό αποκτήθηκε.

Εμείς αντιτάξαμε όσα έχουμε διαβάσει και διαπιστώσει ότι ταιριάζουν στο παιδί μας. Το βάρος και τα μαγουλάκια της ήταν η καλύτερη απόδειξη ότι το γάλα της Μαρίας ήταν υπεραρκετό.

Σύντομα η κουβέντα είχε φτάσει στα πρόθυρα εκτροχιασμού και δεν μας άφησε και πολλά περιθώρια μελλοντικής επίσκεψης. Ήταν σαν να μας έλεγε ότι αφού δεν θα με υπακούσετε, αναλαμβάνετε την ευθύνη εσείς.

Χθες η μικρή Κατερίνα συμπλήρωσε τους δυο μήνες και έπρεπε να κάνει το πρώτο της εμβόλιο. Αποφασίσαμε να επισκεφτούμε έναν διαφορετικό παιδίατρο από εκείνον που την είχε εξετάσει τις δυο προηγούμενες φορές αφήνοντας κατά μέρος τις περγαμηνές και το «βαρύ» όνομα που έχει στην πόλη δίνοντας βάρος στο ένστικτό μας.

Έτσι, χθες αντιμετωπίσαμε έναν πιο προσγειωμένο γιατρό, περισσότερο χαμογελαστό και ανθρώπινο. Κατά την επίσκεψή μας ο γιατρός:

α) Ενθουσιάστηκε από το γεγονός ότι το μωρό θηλάζει αποκλειστικά
και χαρήκαμε όταν μέσα σε ένα μήνα έχει αυξήσει το βάρος της κατά 1 κιλό

β) Δεν έκανε λόγο για βρεφικό γάλα και χαρήκαμε

γ) Έθεσε θέμα ωραρίου στο θηλασμό και σκεφτήκαμε ότι ίσως η μικρή να ακολουθεί ήδη ένα προσωπικό της πρόγραμμα.

δ) Δεν θεώρησε σωστό να βρίσκεται η μικρή συχνά στο στήθος για παρηγοριά αφού θα μάθει στη ζεστασιά του σώματος της μητέρας και είπαμε ότι αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό

ε) Μας πρότεινε την πιπίλα για παρηγοριά και του είπαμε ότι δεν θεωρούμε την πιπίλα ως καλή παρηγοριά αφού μπορεί να χρησιμοποιήσει τη μπουνίτσα της. Μας απάντησε ότι έχει δει ανθρώπους στα 30 τους να βάζουν το δάχτυλο στο στόμα, κανέναν όμως με πιπίλα. Στο σημείο αυτό παρατήρησα μια ενόχληση από την αμφισβήτηση των όσων έλεγε και σκέφτηκα να αποφορτίσω το κλίμα λέγοντας ότι όσα λέμε απλά δουλεύουν με τη μικρή και ότι τα έχουμε διαβάσει.

Τότε η συμπεριφορά του άλλαξε. Και μας έδωσε τη δυνατότητα να ακολουθήσουμε ό,τι εμείς κρίνουμε σωστό. Δεν υπήρξε δογματικός, χωρίς να φεύγει από τις θέσεις του.

Επίσης διαπιστώσαμε ότι:
α) ελάχιστοι παιδίατροι είναι συμβεβλημένοι με το Δημόσιο και ότι η ταρίφα της επίσκεψης κυμαίνεται από 40 μέχρι 50 € στο ιατρείο και από 50 μέχρι 60 € στο σπίτι. Σε κάθε επίσκεψη πήραμε απόδειξη χωρίς να το ζητήσουμε και

β) υπάρχει μια υφέρπουσα κόντρα μεταξύ παιδιάτρων και όσων υποστηρίζουν έμπρακτα το θηλασμό, την αγκαλιά, τον ύπνο στο κρεβάτι των γονιών. Γενικά οι παιδίατροι φαίνεται να είναι μπολιασμένοι με την άποψη «το παιδί στο κρεβάτι του, άστε το να κλάψει δεν παθαίνει, δα, και τίποτα, μην το μαθαίνετε στην αγκαλιά».

Σεβαστήκαμε τις απόψεις του και εκείνος τις δικές μας στη μία ώρα που κράτησε η συνάντησή μας.

Κατά τη διάρκεια του εμβολιασμού στο μηρό, είδα για πρώτη φορά το αίμα της μικρής να τρέχει και, ομολογώ, ήταν κάτι που δεν θα ξεχάσω.

Φύγαμε από το γιατρό ήσυχοι ότι όλα πάνε καλά. Ακολούθησε ένα σχετικά δύσκολο βράδυ, αφού η μικρή Κατερίνα βγήκε εκτός προγράμματος ύπνου και καταφέραμε να την κοιμήσουμε στις 1.40…

Αν κάποιος ή κάποιοι γνωρίζουν έναν ή μια ανοικτόμυαλο –η παιδίατρο ο οποίος /η οποία να συνδυάζει την επιστημονική κατάρτιση με την διάθεση να «ακούει» τους γονείς στη Θεσσαλονίκη, ας μας στείλει ένα μήνυμα στο info@goutas.gr.