Εσύ, το μωρό σου και ο Χρόνος

Πώς μπορείς, ως γονιός, να ξεμυτίσεις από αυτό το κουκούλι που βρίσκεσαι κλεισμένος αγκαλιά με το μωρό σου; Γύρω σου, έχεις την αίσθηση, ο κόσμος ταξιδεύει με την ταχύτητα του φωτός συμπαρασύροντας τα πάντα. Κι εσύ παραμένεις, εν γνώσει σου, καθηλωμένος ανάμεσα σε πάνες, την κούνια, τα επιθέματα στήθους. Οι νυχτερινές σου περιπλανήσεις εξαντλούνται στο πήγαινε – έλα του δωματίου για να κοιμηθεί ο μικρός τύραννος (=βασιλιάς).


«Όλα αυτά χρειάζονται πολύ χρόνο»,
μου είπαν κάποιες μητέρες.
Ναι.
Όπως πάντα, αυτός ο καταραμένος χρόνος είναι το πρόβλημα.
Γιατί, παραδόξως, τελικά υπάρχει αρκετός.

απαντά ο Λεμπουαγιέ, στο βιβλίο του με τίτλο: «Shantala Τα τρυφερά χέρια».

Επινοείς παιχνίδια με τα χέρια, τα μάτια, τους μύες του προσώπου. Βγάζεις λαρυγγισμούς και σιγοτραγουδάς νυχτιάτικα ρυθμούς που, είτε ανασύρεις από το χρονοντούλαπο της δικής σου παιδικής ηλικίας, είτε συνθέτεις καινούριους, κράματα από ‘δω κι από ‘κει. Μαλάζεις και χαϊδεύεις, ακουμπάς.

Ο χρόνος συνθλίβει την ίδια σου την ύπαρξη σε έναν αγώνα ταχύτητας χωρίς αντίπαλο. Κι εσύ καταρρίπτεις κάθε αξίωμα που σου τον έχει περιγράψει ως ένα ευθύγραμμο τμήμα με αρχή, μέση και τέλος.

Καθώς εγκαταλείπεις το δωμάτιο και την προσπάθεια τινάζεις από πάνω σου ό,τι έχει απομείνει από τα ψίχουλα «ανεξαρτησίας» και «ελεύθερου χρόνου». Η κούραση αναφωνεί θριαμβευτικά «ρουά – ματ» κι εσύ ευχαριστείς που το βασανιστήριο έφτασε σε κάποιο τέλος.



Ο Λεμπουαγιέ αντιπαραθέτει με διαολεμένη μαεστρία όσα του δίδαξε η Ανατολή του χθες με τη σοφία της, ανασηκώνοντας το φρύδι:

«Χρειάζεται χρόνος για να μεγαλώσεις ένα παιδί.
Άλλωστε, διαφορετικά, τι θα τον έκανες αυτόν το χρόνο;
Και, στην πραγματικότητα, σε ποιον τον παραχωρείς;»
…
Βλέπεις, για να ελευθερώσεις, πρέπει να είσαι κι εσύ ελεύθερη.
Μπορείς να δώσεις μόνο κάτι που έχεις.»

Ο χρόνος είναι μια διάσταση την οποία μπορούμε να μελετήσουμε, να αφουγκραστούμε, να προεκτείνουμε, και, εν τέλει συνδιαλαγούμε. Με το μωρό στα χέρια, μπορεί να μετατραπεί σε ένα πολύτιμο σύντροφο που μας επισκέπτεται με διάθεση να μας εξιστορίσει τα παμπάλαια σοφά διηγήματά του.

Έτσι κατάλαβα όταν είδα τη Μαρία να βγαίνει μετά από 2 ώρες προσπάθειας να κοιμήσει τη μικρή μας...