Φάε, παιδί μου, φάε!
Θα μπορούσε να είναι το σύνθημα, το παράπονο, η αιτία κλάματος πολλών γονιών. Τα βλαστάρια μας δεν δείχνουν να "τρώνε". Τι; Τον τόπο; Πόσο "πρέπει" να φάει ένα μωρό; Και γιατί αυτό το άγχος με τις καμπύλες και τις ζυγαριές; Θαρρείς ένα μαγουλάκι κόκκινο κι ένα παιδί που δεν στρώνει κώλο κάτω δεν αρκούν για να καταλάβεις ότι όλα πάνε καλά...
...η άρνηση του νηπίου π.χ. για φαγητό, δεν είναι μια προσπάθεια του παιδιού να εκνευρίσει τους ενήλικους ή να τους δυσκολέψει τη ζωή. Αλλά είναι η εκδήλωση από μέρους του παιδιού μιας διαφορετικής διατροφικής ανάγκης, τη δεδομένη στιγμή, από αυτή που θα επιθυμούσε ή θα θεωρούσε σωστή ο ενήλικος, κάτι που αν συνέβαινε μεταξύ δύο ενηλίκων θα το θεωρούσαμε μόνο μια διάσταση απόψεων...
Κατοχικά σύνδρομα; Προσπάθεια επιβολής της εξουσίας μας στα βρέφη; Δεν ξέρω. Καλό είναι να μην λέει ή γράφει κάποιος μεγάλες κουβέντες, αλλά όταν το παιδί δεν έχει διάθεση για φαγητό, λέω τώρα, καλό είναι να μην το πιέζουμε. Και τα περισσότερα παιδιά έχουν μια ιδιαίτερη πρώτη σχέση με την διαδικασία του φαγητού τους.
Το διάβασα σε ένα σωρό posts σε σχετικά forum, το διαπιστώνω από συζητήσεις σε πάρκα με γιαγιάδες και άλλους γονείς. Δώστου πάνω κάτω με ένα κουτάλι να κυνηγάνε τους μπόμπιρες. Αλλά, ας κρατηθώ... Είπαμε, μεγάλες κουβέντες ας μην γράφουμε...
...η άρνηση του νηπίου π.χ. για φαγητό, δεν είναι μια προσπάθεια του παιδιού να εκνευρίσει τους ενήλικους ή να τους δυσκολέψει τη ζωή. Αλλά είναι η εκδήλωση από μέρους του παιδιού μιας διαφορετικής διατροφικής ανάγκης, τη δεδομένη στιγμή, από αυτή που θα επιθυμούσε ή θα θεωρούσε σωστή ο ενήλικος, κάτι που αν συνέβαινε μεταξύ δύο ενηλίκων θα το θεωρούσαμε μόνο μια διάσταση απόψεων...
Κατοχικά σύνδρομα; Προσπάθεια επιβολής της εξουσίας μας στα βρέφη; Δεν ξέρω. Καλό είναι να μην λέει ή γράφει κάποιος μεγάλες κουβέντες, αλλά όταν το παιδί δεν έχει διάθεση για φαγητό, λέω τώρα, καλό είναι να μην το πιέζουμε. Και τα περισσότερα παιδιά έχουν μια ιδιαίτερη πρώτη σχέση με την διαδικασία του φαγητού τους.
Το διάβασα σε ένα σωρό posts σε σχετικά forum, το διαπιστώνω από συζητήσεις σε πάρκα με γιαγιάδες και άλλους γονείς. Δώστου πάνω κάτω με ένα κουτάλι να κυνηγάνε τους μπόμπιρες. Αλλά, ας κρατηθώ... Είπαμε, μεγάλες κουβέντες ας μην γράφουμε...
Ετικέτες διατροφή
posted by θοδωρής @ 10:32 μ.μ.
3 Comments:
At Σάββατο, Μαΐου 13, 2006 1:10:00 π.μ.,
. said…
ωραίο θέμα και ένα από τα λάθη που κανουν κυρίως τα τελευτάια χ΄ρονια οι γονείς.
τα περισ΄σοτερα παιδιά που ξέρω ότι τα κυνηγούσαν για να φάνε, τώρα σαν ενήλικες έχουν περισσότερο βάρος απ το φυσιολογικό.
At Τετάρτη, Μαΐου 17, 2006 12:24:00 μ.μ.,
Κώστας said…
Το φαγητό των παιδιών είναι από τα συχνότερα σημεία τριβής με την γυναίκα μου. Ευτυχώς σήμερα όχι τόσο όσο παλαιότερα, καθώς άλλαξα εγώ την νοοτροπία μου, προσαρμόζοντάς στην στην σωστότερη δική της (γερμανική). Απαιτήθηκε όμως πολύς χρόνος και κόπος για να αποδεχθώ ορισμένες απλές αλλά βασικές αρχές, οι οποίες ήταν τόσο 'αντίθετες' στον τρόπο που είχα μεγαλώσει και μάθει εγώ, δηλαδή:
1. Κανένα παιδί δεν πεθαίνει από ασιτία μπροστά σε στρωμένο τραπέζι (γερμανικό γνωμικό)
2. Πολλές φορές τα παιδιά απλά δεν έχουν όρεξη ή δεν τους αρέσει το φαγητό που υπάρχει εκείνη την ημέρα. Δεν πειράζει.
3. Είναι πολύ λάθος να φέρεις άλλο φαγητό στο τραπέζι εάν το παιδί δεν θέλει αυτό που μαγειρεύθηκε σήμερα.
4. Εάν το παιδί δεν φάει σήμερα 'καλά' θα το αναπληρώσει αύριο ή μεθαύριο.
5. Κάποιες φορές η άρνηση του παιδιού να φάει είναι κομμάτι ενός ιδιότυπου αγώνα επιβολής απέναντι στον γονιό και διερεύνυσης των ορίων του. Ειδικά σε αυτή την περίπτωση δεν πρέπει να το πιέζει κανείς.
Αυτά τα λίγα έτσι όπως τα σκέφτομαι τώρα. Το σημαντικότερο όμως είναι, ότι μου έχει φύγει και εμένα το άγχος και η αγωνία του 'έφαγε το παιδί;' Εάν ρωτήσετε βέβαια την γυναίκα μου θα σας πεί ότι ακόμα κάνω σαν τρελός με το θέμα!!...
At Τετάρτη, Μαΐου 17, 2006 12:25:00 μ.μ.,
Κώστας said…
Υ.Γ. Χαίρομαι που γράφεις πάλι συχνότερα!
Δημοσίευση σχολίου
<< Home