"Εκδρομή; Το παιδί θα το αφήσετε, ε;"

Ε, όχι. Δεν θα το αφήσουμε. Θα πάμε όλοι εκδρομή και αυτό σημαίνει ότι και το παιδί θα είναι μαζί μας. Γιατί δηλαδή να το αφήσουμε; Έχουμε τη δυνατότητα να το κρατήσει η μια γιαγιά και ο ένας παππούς, αλλά δεν υπάρχει κανένας λόγος για κάτι τέτοιο.

Καθώς συζητάμε με πολλά νεαρά ζευγάρια με μωρά, και η ερώτηση του τίτλου προέρχεται από νεαρό ζευγάρι, διαπιστώνω ότι τις περισσότερες φορές θεωρούν τα μωρά ένα βάρος, μια αγγαρεία που καλό είναι να αποφύγουν όταν πρόκειται για εκδρομή.

Τα περισσότερα ζευγάρια "παρκάρουν" τα μωρά στους παππούδες και όπου φύγει φύγει... Καμία διάθεση για να βρεθούν όλοι μαζί, να ταξιδέψουν, να εξερευνήσουν όσα μπορεί να προσφέρει μια εκδρομή με όλη την οικογένεια μαζί.

Την ίδια αντιμετώπιση συνάντησα κι όταν άρχισα να συζητάω σχέδια για ταξίδι στη Σκανδιναβία για το καλοκαίρι. Μόλις άκουσαν ότι, ναι, εννοείται ότι θα έχουμε και το παιδί μαζί, άρχισαν τα περί "ταλαιπωρίας", "φασαρίας" και "δεν κάθεστε στα αυγά σας". Εννοείται ότι όπου "φασαρία" ίσον ξεβόλεμα των γονιών και όπου "φασαρία" ίσον καμία διάθεση για κάτι διαφορετικό.

Σαφώς υπάρχουν περιπτώσεις που δεν θα μπορείς ή δεν θα πρέπει να έχεις το παιδί μαζί σου. Και υποστηρίζω ότι μερικές φορές το ζευγάρι είναι καλό να ταξιδεύει και μόνο. Κάνει καλό φαντάζομαι και στους γονείς και στο παιδί.

Αλλά αυτή η νοοτροπία που θέλει το μωρό κλεισμένο σε ένα κουκούλι, απόμακρο από τις δραστηριότητες του ζευγαριού, παρκαρισμένο στους γονείς που μεγάλωσε το ζευγάρι, μας φαίνεται ότι απλά δεν μας ταιριάζει. Κι ότι, εν τέλει, αδικεί πρώτα το ίδιο το παιδί, τους γονείς του ζευγαριού, παρά το ότι μπορεί οι ίδιοι να κτυπιούνται να το κρατήσουν, αλλά και το ίδιο το ζευγάρι που δεν απολαμβάνει την ενσωμάτωση του παιδιού τους στη δική τους ζωή.

Για το ρόλο παππούδων και γιαγιάδων σε επόμενο post.