Λουλούδια στη μαμά

Ακόμη μια συγκινητική στιγμή ήταν όταν η Κατερίνα μας, έφερε λουλούδια στη Μαρία όταν ήρθε να τη δει στο νοσοκομείο. Ξαφνικά παύει να έχει την αποκλειστική προσοχή και ενδιαφέρον μας. Είναι το μεγαλύτερο παιδί, με όλα όσα αυτό συνεπάγεται.

Ξέρω, ακούγεται δύσκολο να χάνεις τα πρωτεία, να μοιράζεσαι τις αγκαλιές. Πρόσκαιρα μόνο. Γιατί σκοπεύουμε να την κάνουμε να αισθανθεί όμορφα με τα αδέλφια της. Θα είναι μάλλον δύσκολο, αλλά η ζήλια είναι ένα ανθρώπινο συναίσθημα το οποίο πρέπει να μάθει να διαχειρίζεται.

Όπως όλοι μας...

Γάλατάκι στην εντατική

Πρόκειται για μια από τις πιο συγκλονιστικές μου εμπειρίες. Να δίνουμε το γάλα στα μικρά μας μέσα στην Μονάδα Εντατικής Νεογνών του Νοσοκομείου Παπαγεωργίου... Σήμερα τα παιδιά μας συμπληρώνουν 7 μέρες εκεί, περιμένοντας τη μαμά τους για να πάρουν όλοι μαζί εξιτήριο. Αύριο Δευτέρα, μάλλον θα είμαστε όλοι μαζί!

Θέλω να ευχαριστήσω όλο το νοσηλευτικό προσωπικό της Μονάδας Εντατικής Νεογνών, τους γιατρούς και τις μαίες για τις υπηρεσίες που προσφέρουν σε όλα τα μωρά και το κουράγιο που δίνουν στους γονείς. Το προσωπικό τρέχει και δεν φτάνει καταβάλλοντας υπεράνθρωπες προσπάθειες.

Δεν χρειάζεται να μπεις μέσα σε μια τέτοια μονάδα για να καταλάβεις καλά γιατί χρειάζονται περισσότερα χρήματα, προσωπικό και εκπαίδευση στον τομέα της δημόσιας υγείας.Απλά είναι ένας ακόμη χώρος που όταν τον ζεις, καταλαβαίνεις τον απόλυτο εμπαιγμό των κυβερνήσεων απέναντι σε ένα λαό που ανέχεται, χρόνια τώρα, πολλά...

Ρούχα για πρόωρα μωρά

Σήμερα έφαγα τα μαγαζιά για να αγοράσω ρούχα για τα τρίδυμα. Μάταια. Τα παιδιά αυτά είναι "καταδικασμένα" να φοράνε μεγάλα νούμερα και να μοιάζουν με φασουλήδες.

Και γιατί να παώ μακρυά; Με ένα κλικ όλος ο καλός κόσμος είναι εδώ. Στο web θα βρεις ένα σωρό μαγαζιά και καλές κυρίες που πουλάνε ό,τι ακριβώς ψάχνεις για τα πρόωρα μωρά σου.



Ενδεικτικά δες στο:

Premature Baby Clothes - www.PeenyWeeny.co.uk

Γενικά, ψάξε και θα βρεις. Αν κάποιος ξέρει κάτι σχετικό για την εγχώρια αγορά, ας το σφυρίξει.

Λιλιπούτιοι πολεμιστές στην Εντατική Μονάδα Νοεγνών

 

Κάθε φορά που χρειάζεται να μπώ στην Εντατική Μονάδα Νοεγνών του νοσοκομείου, απολυμαίνω τα χέρια μου και φοράω μια πράσινη ποδιά και μάσκα. Καθώς η διαδικασία απολύμνασης παίρνει κάποια λεπτά, έχω την ευκαιρία να τα πω με άλλους γονείς πρόωρων μωρών. Κι εκεί είναι που συνταράσσομαι από το θάρρος και το κουράγιο τους.

Μια κοπέλα εδώ και 2 μήνες διανύει την απόσταση Σέρρες - Θεσσαλονίκη - Σέρρες. Έρχεται καθημερινά και επισκέπτεται το παιδί της στην Εντατική. Η άλλη μάνα έρχεται από Λάρισα, σχεδόν και αυτή καθημερινά. Και είναι κορίτσια που λάμπουν από υγεία και χαρά, που μου χαμογελάνε και μου δένουν το πίσω μέρος της πράσινης ποδιάς. Που δίνουν σε μένα ευχές για γρήγορο γυρισμό.

Κι ύστερα, μέσα στους θαλάμους συναντάω και μερικούς πατεράδες. Νεαρά παιδιά στα μάτια μου, ως επί το πλείστον. Που κρατάνε στα χέρια τους τα πορσελάνινα μωρά τους και τα κοιτάνε στα μάτια με μια αγωνία που όμοια της δεν έχω ξαναδεί. Κρατάνε το μπιμπερό με το γάλα και ταΐζουν ένα κορμάκι τόσο δα, μια ψυχή που παλεύει για τη ζωή. Για μια στιγμή με την άκρη του ματιού μου πιάνω έναν πατέρα να κάνει το σταυρό του πάνω από μια θερμοκοιτίδα...

Οι μαίες ζουζουνίζουν τριγύρω από τα "κουνάκια". Στην αργκό τους οι μικρές κούνιες που τοποθετούνε όσα αποχωρούνε σταδιακά από τις θερμοκοιτίδες. Να, εδώ αυτό θέλει φτιάξιμο η κουβέρτα του, εκείνο γιατί κλαίει, του τάδε αναβοσβήνει το λαμπάκι - θα το δεις μια στιγμή; Γιατρέ σήμερα αυτό δεν τρώει, τα τρίδυμα πάνε καλά, του τάδε δώσαμε το δείνα παυσίπονο.

Και δώστου απολύμανση στην απολύμανση...

Μια κλειστή κοινότητα από λιλιπούτιους γενναίους και γενναίες, με τα σκουφάκια τους και τα καλώδιά τους - φίδια να ζώνουν εμάς τους γονείς. Ένας άλλος κόσμος, μια παράξενη συνεύρεση αδυνάτων που όλοι φροντίζουν με περίσσεια στοργή.

Θέλω να ευχαριστήσω όλες και όλους όσοι προσφέρουν ζωή από τη ζωή τους σε αυτά τα μωρά.

Γεννήθηκαν τα τρίδυμά μας!

Μετά από 35 βδομάδες, μόλις χθες το μεσημέρι σκάσανε μύτη στο δύσκολό μας κόσμο, τρεις (3) υπέροχες φατσούλες. Με πολύ καλό βάρος για τρίδυμα και κανέναν πρόβλημα βρίσκονται στη εντατική μονάδα νεογνών του Παπαγεωργίου Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης.

Ήταν 35 βδομάδες που μας κράτησαν τη Μαρία κι εμένα στην τσίτα. Πήγαμε κόντρα σε πολλά προγνωστικά, βάλαμε φρένο σε πολλές κακές προβλέψεις, ρίξαμε τη ζαριά, προσευχηθήκαμε πολύ - ναι, εγώ το γράφω αυτό.

Κι όλα πήγαν καλά. Ανέλπιστα καλά. Όπως γράφει κι ο φίλος μου ο Argos στο thess.gr, "καλύπτουμε το κενό στον τομέα της επιβίωσης της ανθρωπότητας"... O Argos ήταν ο μόνος blogger που το γνώριζε εδώ και πολλούς μήνες και τον ευχαριστώ που το κράτησε off the web.

Θέλω να ευχαριστήσω από τα βάθη της καρδιάς μου όλες και όλους όσοι 35 βδομάδες μας στήριξαν ψυχολογικά. Ο καλός λόγος όλων ήταν ένα βάλσαμο. Θα ήταν άστοχο αυτή τη στιγμή με την κούραση και υπερένταση που έχω να τους μνημονεύσω γιατί σίγουρα κάποια ή κάποιον θα ξεχάσω... Επίσης θερμές ευχαριστίες σε όλες και όλους που έστειλαν SMS και emails, τηλεφώνησαν και στείλανε λουλούδια. Παιδιά μας συγκινείτε!

Όσο για το baby-blog, δεν θα μετονομαστεί σε babies-blog ή triplets-blog :) Απλά θα προσθέσω το tag τρίδυμα... Θα συνεχίσουμε από το ίδιο blog να γράφουμε, όταν ο χρόνος μας το επιτρέπει για τις νέες εμπειρίες μας. Όπως και να έχει το θέμα, το να μεγαλώνεις 4 παιδιά στις μέρες μας από μόνο του είναι αρκετό. Όταν τα τρία από αυτά έχουν και την ίδια ημερομηνία γέννησης, ε, τότε έχεις πολλά να γράψεις...

Στο επαναγφράφειν, επαναδιαβάζειν και επανασχολιάζειν...

Υ.Γ. Αλήθεια, πόσες χιλιάδες πάνες θα χρειαστεί να αλλάξουμε;