Λιλιπούτιοι πολεμιστές στην Εντατική Μονάδα Νοεγνών

 

Κάθε φορά που χρειάζεται να μπώ στην Εντατική Μονάδα Νοεγνών του νοσοκομείου, απολυμαίνω τα χέρια μου και φοράω μια πράσινη ποδιά και μάσκα. Καθώς η διαδικασία απολύμνασης παίρνει κάποια λεπτά, έχω την ευκαιρία να τα πω με άλλους γονείς πρόωρων μωρών. Κι εκεί είναι που συνταράσσομαι από το θάρρος και το κουράγιο τους.

Μια κοπέλα εδώ και 2 μήνες διανύει την απόσταση Σέρρες - Θεσσαλονίκη - Σέρρες. Έρχεται καθημερινά και επισκέπτεται το παιδί της στην Εντατική. Η άλλη μάνα έρχεται από Λάρισα, σχεδόν και αυτή καθημερινά. Και είναι κορίτσια που λάμπουν από υγεία και χαρά, που μου χαμογελάνε και μου δένουν το πίσω μέρος της πράσινης ποδιάς. Που δίνουν σε μένα ευχές για γρήγορο γυρισμό.

Κι ύστερα, μέσα στους θαλάμους συναντάω και μερικούς πατεράδες. Νεαρά παιδιά στα μάτια μου, ως επί το πλείστον. Που κρατάνε στα χέρια τους τα πορσελάνινα μωρά τους και τα κοιτάνε στα μάτια με μια αγωνία που όμοια της δεν έχω ξαναδεί. Κρατάνε το μπιμπερό με το γάλα και ταΐζουν ένα κορμάκι τόσο δα, μια ψυχή που παλεύει για τη ζωή. Για μια στιγμή με την άκρη του ματιού μου πιάνω έναν πατέρα να κάνει το σταυρό του πάνω από μια θερμοκοιτίδα...

Οι μαίες ζουζουνίζουν τριγύρω από τα "κουνάκια". Στην αργκό τους οι μικρές κούνιες που τοποθετούνε όσα αποχωρούνε σταδιακά από τις θερμοκοιτίδες. Να, εδώ αυτό θέλει φτιάξιμο η κουβέρτα του, εκείνο γιατί κλαίει, του τάδε αναβοσβήνει το λαμπάκι - θα το δεις μια στιγμή; Γιατρέ σήμερα αυτό δεν τρώει, τα τρίδυμα πάνε καλά, του τάδε δώσαμε το δείνα παυσίπονο.

Και δώστου απολύμανση στην απολύμανση...

Μια κλειστή κοινότητα από λιλιπούτιους γενναίους και γενναίες, με τα σκουφάκια τους και τα καλώδιά τους - φίδια να ζώνουν εμάς τους γονείς. Ένας άλλος κόσμος, μια παράξενη συνεύρεση αδυνάτων που όλοι φροντίζουν με περίσσεια στοργή.

Θέλω να ευχαριστήσω όλες και όλους όσοι προσφέρουν ζωή από τη ζωή τους σε αυτά τα μωρά.