Τι έγραψε η Έμμη στο Μάνο

"Σου γράφω, είναι απόγευμα, ο ευκάλυπτος φούντωσε πάλι έξω από το παράθυρο και δεν μπορώ να διακρίνω την κόκκινη στέγη της Μητρόπολης. Μα δεν τη χρειάζομαι. Μέσα στην κούνια, κάτω από την ξυλογραφία του Ντύρερ, κοιμάται, μακάριος μέσα στην αθωότητά του, σφίγγοντας τις μικρούλικες, τρυφερές γροθιές του, ο γιος μου. Δε χορταίνω να χαϊδεύω με το βλέμμα τη ρόδινη σάρκα του, να θαυμάζω αυτό το τέλειο πλάσμα που μου χάρισε το κορμί μου. Μόλις ξυπνώ και σκέφτομαι πως υπάρχει, πως ανασαίνει τόσο κοντά μου, είναι σα να μου χαρίζουν τον κόσμο, είναι μια καινούργια ζωή ελπίδας κι ευφροσύνης που αρχίζει για μένα.

(…)

…όταν σκέφτομαι τις χαρές που με περιμένουν μ’ αυτό το παιδί, μου έρχεται να σηκωθώ και να χορέψω. Θα του μάθω τα δέντρα και τα πουλιά, να λέει ευκάλυπτος και καστανιά, πλάτανος, λεύκα, συκιά, πεύκο, καναρίνι, μπούλμπουλ, χελιδόνι, περιστέρι˙ κι όχι μόνο να τα λέει, μα και να τα βλέπει, να τα πιάνει, να ξέρει τι ακριβώς είναι το κάθε τι, τι σχήμα έχουν τα φύλλα και τα κλαδιά, τι τρώει το καναρίνι, πόσο λίγο βαραίνει το μπούλμπουλ, πότε ξανάρχονται τα χελιδόνια. Θα του μάθω να μη βασανίζει τα έντομα και τα ερπετά, κι αν ποτέ βρει καταγής κανένα χαμαιλέοντα, να τον παίρνει τον κακομοίρη μ’ ένα ξυλαράκι και να τον ακουμπάει πάνω στο δέντρο, να μην τον βρίσκουν τ’ άλλα παιδιά. Θα του μάθω να λέει σωστά όλα τα χρώματα που παίρνει ο ουρανός από την αυγή ως τα μεσάνυχτα. Θα του μάθω να κολυμπάει και να ζωγραφίζει. Θα του μάθω να αγαπάει όλους τους ανθρώπους, τους καλούς να τους ζηλεύει και τους κακούς, ε, τους κακούς να τους ξεχνάει, αγάπη μου.

Τώρα, για χάρη του παιδιού μου, νοιάζομαι όσο κι εσείς για τον αυριανό κόσμο."

Από το γράμμα της Έμμης στο Μάνο, ένα απόσπασμα από τις Ακυβέρνητες Πολιτείες του Στρατή Τσίρκα και τον πρώτο τόμο με τίτλο «Η Λέσχη».

Χρόνια σου γλυκά μωράκι μας.