Ας μην συγκρίνουμε τα παιδιά μας

Δεν είναι αυτοκίνητα, δεν είναι σπίτια, δεν είναι @@@@@@ για να τις βάλουμε κάτω και να πούμε "εγώ το έχω πιο βαρύ κλπ". Κάθε παιδί έχει το δικό του σωματότυπο, τη δική του προσωπικότητα, το δικό του τρόπο να επικοινωνεί. Τα παιδιά μεγαλώνουν διαφορετικά: άλλα περπατάνε νωρίτερα, άλλα μιλάνε αργότερα, άλλα μιμούνται καλύτερα. Άλλα ζυγίζουν περισσότερο και άλλα είναι λίγο πιο κοντά. Άλλοι γονείς θε΄λουν να βαφτίσουν, άλλοι γελάνε με την όλη φάση, άλλοι πάνε διακοπές με το 15 ημερών παιδί τους, άλλοι έχουν γιαγιάδες και παππούδες μέσα στα πόδια τους νυχθημερόν.

Κανείς δεν μας βγάζει από εργοστάσιο, δεν είμαστε τυποποιημένα προϊόντα. Μπορεί να θέλουν να μας κάνουν όλους να έχουμε τα ίδια πρότυπα, από τηλεόραση μέχρι περιοδικά, αλλά πρέπει να βάλουμε κάτω το μυαλό μας και να σκεφτεί τι ταιριάζει σε εμάς, το/τη σύντροφό μας και το παιδί μας. Μετά έρχονται όλοι οι άλλοι, εφόσον εμείς το επιλέγουμε κι έχοντας επίγνωση ότι οι όποιες επιλογές μας έχουν κάποιες συνέπειες.

Συγκρίσεις και σχόλια μόνο τη ματαιδοξία μας υπογραμμίζουν, μας κάνουν να ακουγόμαστε ως ανασφαλείς και υπάρχει πιθανότητα να πληγώσουμε άλλους γονείς. Χρειάζεται προσοχή στο τι λέμε, και με τι πνεύμα κουβεντιάζουμε όσα κουβεντιάζουμε. Δεν την πέφτουμε σε κανένα γονιό για τον τρόπο που μεγαλώνει το παιδί του, δεν θίγουμε συμπεριφορές διαφορετικές από τις δικές μας. Αντίθετα, δείχνουμε πνεύμα κατανόησης του "άλλου" και διάθεση να ανοίξουμε τα σταβά μας μπας και μάθουμε κάτι. Εκεί που πιστεύουμε ότι έχουμε δίκιο, υπερασπιζόμαστε με ευγένεια και τακτ τις θέσεις μας. Αν δεν πείσουμε, κοιτάμε να μάθουμε να χρησιμοποιούμε καλύτερα επιχειρήματα. Αν και πάλι αποτύχουμε, τότε ή δεν αξίζει να προσπαθήσουμε γιατί έχουμε πέσει σε ξεροκέφαλους ή δεν κάνουμε για οδηγοί, οπότε κλείνουμε το ρημάδι.