Χρόνια σου πολλά μελένια μας!

24 Ιουνίου 2005, 11 παρά 10. Tο επίθετο της Μαρίας αντηχούσε στο διάδρομο του μαιευτηρίου. Μια αδελφή με πράσινη φόρμα κρατούσε... κάτι τυλιγμένο σε ένα επίσης πράσινο πανί! Την ακολούθησα στις σκάλες. Έβλεπα μόνο μια μαύρη τούφα μαλλιών και άκουγα ένα επίμονα τσιριχτό κλάμα. Μετά από 10 λεπτά κρατούσα εκείνο το κάτι τυλιγμένο στο πράσινο πανί στα χέρια μου.

Ήταν τόσο τρομακτικά μικροσκοπική. Ή έτσι την έβλεπα εγώ. Ήταν ακόμη με τασημάδια από τη γέννα. Δεν είναι καθόλου εύκολο να αφήνεις το ζεστό σπίτι σου μετά από 38 σχεδόν ολόκληρες εβδομάδες! Εκείνη έκλαιγε σπαρακτικά, τα δικά μου αιμοφόρα αγγεία είχαν αδειάσει. Ήμουν κάτωχρος. Και χαρούμενος! Την ρωτούσα, λες και θα έπαιρνα απάντηση, "τι είναι καρδούλα μου; τι είναι;"... Μια από τις ελάχιστες στιγμές της ζωής μου που δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ.

24 Ιουνίου 2006. Η μικρή δείχνει απύρετη και είναι ζωηρότατη. Τριγυρνά περπατώντας με τη βοήθεια μας στο σπίτι, αρπάζει ό,τι βρεθεί στο διάβα της, βγάζει κραυγές, δείχνει με το δείκτη και εκφράζει την άποψή της για τα πάντα. Επιλέγει μουσική, χορεύει.

Καθώς γράφω, αδειάζω το δεύτερο φλυτζάνι καφέ. Η προηγούμενη βραδιά ήταν δύσκολη. Αλλά, κατά ένα περίεργο τρόπο που όμως δεν μας εκπλήσσει πλέον, όλα τα δύσκολα έχουν ξεχαστεί.



Αν και το πάρτυ έχει αναβληθεί, σήμερα ή Κατερίνα μας θα σβήσει το κεράκι στην τούρτα. Θα είμαστε οι τρεις μας. Γελαστοί, χαρούμενοι. Ξέροντας καλά πλέον ότι τίποτα δεν τελειώνει με τη γέννηση ενός παιδιού. Το αντίθετο. Τότε είναι που όλα ξεκινούν. Για ένα δύσκολο, μακρύ αλλά και πολύ πολύ συναρπαστικό ταξίδι.

Χρόνια σου πολλά μελένια μας. Χρόνια σου πολλά...