"Όχι ενοχές στη μητέρα που δεν θηλάζει" - ένα comment

Αναγνώστρια του baby-blog θεωρεί με σχόλιό της ότι ίσως κάποιο κείμενό μου δημιουργεί ενοχές σε γυναίκες οι οποίες δεν θήλασαν για τον οποιοδήποτε λόγο. Καταρχήν, να ξεκαθαρίσω ότι στο σχόλιο η κυρία ήταν πολύ ευγενική και συμφωνούσε και η ίδια για τη σημασία του θηλασμού.

Να γράψω απλά ότι όσα γράφω προκύπτουν από τη δική μας εμπειρία στο ζήτημα του θηλασμού. Δεν είμαστε ούτε παιδίατροι, ούτε σύμβουλοι θηλασμού. Όσες και όσοι έχουν υπομονή και χρόνο και διαβάσουν τα σχετικά κείμενα από την αρχή, θα διαπιστώσουν ότι τα λίγα που γνωρίζαμε για τα ευεργετήματα του θηλασμού ήταν όσα είχε διαβάσει η γυναίκα μου σε βιβλία κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης.

Μετά τη γέννα της, πεισματάρα καθώς είναι, θέλησε να θηλάσει. Κάτι όμως που όταν από το μαιευτήριο σαμποτάρουν με το να δίνουν γάλα από το μπουκάλι στο παιδί, φυσικό είναι να κλονίζεται η πίστη της μητέρας και να αμφιβάλλει για το αν έχει η γάλα. Βάλε και όλον τον οικογενειακό περίγυρο που μεγάλωσε με τη νοοτροπία του γάλακτος σε σκόνη, βάλε και έναν παιδίατρο που χωρίς να έχει ιδέα βγάζει από το βαλιτσάκι του τις σκόνες, ε, δεν θέλει πολύ για να λαλίσει μια καινούργια μαμά με τις ορμόνες να βαράνε κόκκινο!

Πάλι καλά που άρχισα αυτό το blog όταν η Μαρία ήταν ακόμη στο μαιευτήριο. Η Lili έδειξε έναν συγκινητικό ενθουσιασμό να μας βοηθήσει, χωρίς να μας επιβάλλει τίποτα, σχετικά με το θηλασμό. Το ίδιο έκαναν και δυο δικές μου φίλες από Σουηδία και Δανία. Με τη μια μάλιστα περάσαμε μαζί ένα 10ήμερο διακοπών. Θήλαζε το 18μηνο παιδί της με χαρά, χωρίς να έχει ποτέ την παραμικρή αμφιβολία για το αν κάνει σωστά ή όχι. Μάλιστα απορούσε γιατί "στην Ελλάδα δεν έχουν γάλα οι γυναίκες". Όποιος έχει μυαλό, ας συμπεράνει...

Πάντως σέβομαι την εργαζόμενη μητέρα, τη μητέρα με τα όποια προβλήματα υγείας, τη μητέρα που μπορεί να είναι αγχωμένη κλπ η οποία αναγκάζεται να δώσει άλλο γάλα στο παιδί της πέραν του μητρικού. Ίσως υπάρχουν πραγματικά ένα σωρό σοβαροί λόγοι για τους οποίους μπορεί μια μητέρα να μην θηλάσει.

Αλλά, ίσως πάλι και όχι... Γιατί εκεί που σκυλιάζω και που πραγματικά δαγκώνω είναι με αρκετές γυναίκες που το θεωρούν υποτιμητικό, ανώφελο. Που δεν στρώνουν τον κώλο τους κάτω για να μάθουν τι πρέπει να κάνουν, που δεν δείχνουν υπομονή και αφοσίωση στο θηλασμό και άρα στο παιδί τους. Ναι, θέλει κότσια, θέλει να κλειστεί η μάνα στο δωμάτιο ακόμη και για 40 μέρες και να μάθει στο παιδί να θηλάζει. Ναι, θέλει να ξεβουλώσει το ζευγάρι τα αυτιά του από τα φύκια και να ακούσει τη φύση, το ένστικτο της μάνας. Ναι, θέλει ο άντρας να μάθει και να ξεσκατώνει, και να αποστειρώνει, και να μαγειρεύει και να σερβίρει, και να τρέχει όποτε το ζητήσει η μάνα. Ναι, θέλει χάσεις την μπάλα, ναι θέλει να έχεις χιούμορ και να αγαπάς την καινούργια ζωή που κρατάς!

Ναι ρε γαμώτο, θέλει να μην απαιτείς να πας για καφέ και να αφήσεις στη γιαγιά το παιδί σου την πρώτη εβδομάδα ζωής του.

Στις παραπάνω μανάδες δεν έχω κανένα πρόβλημα να δημιουργήσω ενοχές. Απολύτως κανένα...