Είναι απίστευτο τι βλέπει (και τι τρώει) κανείς πάνω στο καράβι!

Εντάξει, το να είσαι ενήλικος και να πλακώνεσαι στις σοκολάτες, τα παγωτά, να καπνίζεις και να πίνεις, είναι δικό σου καπέλο. Αλλά ως γονιός το να παστώνεις ένα πιτσιρίκι μόλις ενός έτους και κάτι στα παγωτά και στα γαριδάκια, θεωρώ ότι είναι κοντά στην "εγκληματική" παράνοια...

Δεν μπορώ να καταλάβω αυτό το μετακατοχικό σύνδρομό μας με τα παγωτά τα οποία σώνει και καλά πρέπει να καταναλώσει ένα νήπιο. Νομίζω ότι τελικά εξυπηρετεί τις δικές μας "ανάγκες" να αισθανθούμε "καλύτεροι", "πληρέστεροι" γονείς. Δεν εξηγείται αλλιώς.

Όχι ότι ως ενήλικες πάμε πίσω. Για μια απόσταση της μισής ώρας με πλοίο φορτωνόμαστε καφέδες και παγωτά, νερά και σάντουιτς, κρύα και ζεστά ροφήματα τα οποία ούτε καν πορλαβαίνουμα να καταβροχθίσουμε. Σαν να έπεσε πυρηνική βόμβα και εκπληρώνουμε την τελευταία μας επιθυμία.

Θέ μου σχώρα με, αυγουστιάτικα...